علی کریمی، برنده مناظره داغ با ساکت در برنامه نود

برای مردی که دوباره لگد پرانی کرد

پیرهن صورتی دل همه رو بردی!

*حبیب خلیفه

♦) نیاز به نظرسنجی نیست. نتیجه از قبل معلوم بود. ساکت هرقدر هم کاغذ باخودش می آورد و مثل کارمندان بایگانی میز را شلوغ نشان می داد، بازهم بازنده بود. انگار کسی نمی خواست گوش به حرفای ساکت دهد. گوش همه از آن حرف ها پر است!

تمام مدیران ورزشی، نه! تمام روسای فدراسیون های ورزشی، نه! تمام مدیران ارگان های دولتی، نه! تمام… تمام ناتمام چنگ زنندگان به ریسمان قدرت و میز و صندلی مطمئنا چنین شب و صبحی را نباید از یاد ببرند. مردی با کت مغز پسته ای و پیرهن صورتی، با تمام اشکالاتش در مناظره، جمعیتی را دست کم در شبکه های اجتماعی علیه «قدرت» بسیج کرد. هشتگ علی کریمی برای ساعت ها ترند شد.

کریمی به گواه رفتاری که در طول دوران بازی خود نشان داده بود، چندان اهل حرف زدن نبود، وقتی هم حرف می زد منظورش را نمی شد به روشنی فهمید! شاید اگر حالا هم چنین محبوبیتی نداشت بدترین گزینه برای مناظره بود. کریمی «مجلسی» صحبت نمی کند، کلمات مناسبی برای ارائه ندارد و لابه لای آنها «عه عه» می کند! بیانش برای مناظره ساخته نشده و وقتی عصبی می شود یک کلمه را بالای ده بار در یک جمله تکرار می کند مثل «طبیعتا» یا «درسته»…

اما عجیب بود در مناظره، هر قدر ساکت سعی می کرد در سایه لغات ادبی و جملات پر طمطراق جو عمومی را به نفع خود کند، کمتر موفق می شد. مشت آخر را هم کارلوس کی روش به ساکت و فدراسیون زد. با ارسال آن پیام سطح پایین به گوشی عادل!

♦) بیایید این جمله تکرار تاریخ به صورتهای تراژدی و کمدی را موقتا فراموش کنیم. مورد عجیب علی کریمی با گفته مارکس جور در نمی آید. کریمی در جام جهانی ۲۰۰۶ در تیم ملی دوران برانکو یک یاغی تمام عیار بود. اگر هیچ تصویری هم از بازیهای تیم ملی در آن جام به یاد نیاوریم، یک عکس همیشه در گوشه ای از قاب ذهن ما جا خوش کرده است. تصویری که اجزای مهم آن را این عناصر بصری تشکیل می دهند: لگد علی کریمی، ساک دکتر تیم و ترس جواد کاظمیان!

برای هواداران برانکو در این روزها که پرسپولیس مقتدرانه بر صدر جدول لیگ لم داده و خیال پایین آمدن ندارد، سخت است از حال و هوای بی رمق و کسل کننده تیم ملی برانکو حرف زد. در دوره ای که محبوبیت فدراسیون از رئیس وقت آن یعنی محمد دادکان گرفته تا مربی تیم ملی، در پایین ترین سطح خود قرار داشت، عجیب نیست که صحنه لگد زدن جادوگر مهمتر از بازیهای تیم ملی شد!

کریمی ۱۲ سال بعد به نوعی دیگر لگد معروف خود را تکرار کرد. اینبار  قبل از مسابقات جام جهانی و البته در قامت یک پیشکسوت پشت میز مناظره. شاید برای قضاوت کمی زود باشد اما سطح محبوبیت تیم ملی حالا دست کمی از تیم ملی دوران برانکو ندارد.

♦) علی کریمی بدون خطا نیست. می شود به خطاهای او «پیله» کرد. قبل از مربیگری در لیگ، آن روزها که با کارلوس کافی می خورد و با فدراسیونی ها چای قند پهلو، خبری از این افشاگری ها نبود. سابقه دوستی با حسین هدایتی هم کم جرمی نمی تواند باشد. اما حالا در بزنگاه ایستاده. مردی با گذشته خاکستری که مطالبات فرا رنگی دارد و سعی می کند زبان مدعی العموم باشد.همنوایی آبی ها با او هم شاید به همین دلیل است.

می توان از او تندیسی بدون اشکال تراشید و مثل «هبل» و «بودا» پرستید. می شود او را چهره نان به نرخ روز خوری دید که دنبال منافع شخصی ست و یا راه سوم را برگزید: همدلی و حمایت منطقی از او و چهره هایی ماننده مجتبی جباری و مسعود شجاعی. برای اصلاح ساختار، اصلاح رفتار و مدیریت درست در فدراسیونی که اگر با بهترین مربی دنیای فوتبال هم قرارداد می بندد، از فرط کم مایگی «وا» ندهد.