صحنه های سانسور شده مبارزه صدف خادم دختر بوکسور ایرانی با حریف فرانسوی

صدف خادم ورزشکاری تمام عیار است، او پیش از آنکه در رینگ توانائی خود را به نمایش بگذارد، بی آنکه بخواهد، در رفتار و بیان از روحیۀ ورزشکاری خود پرده برمی‌دارد. می‌گوید «من هنوز در اول راهم. باید فراوان بیاموزم. در ایران دختران و زنان بوکس باز بسیاری هستند که همه شایستگی‌های فراوان دارند» و می‌افزاید «هنوز خود را بوکس باز نمی‌دانم و در هر رویاروئی می‌توانم از حریف بسیار بیاموزم».

این دختر ٢۴ ساله نگاهی پخته به جهان و ورزش مورد علاقۀ خود دارد و می‌گوید «رینگ بوکس، برای من میدان زندگی است. ضرباتی که بسوی من می‌آید، همانند دشواری‌های روزمرۀ زندگی است، باید از فرود آمدن آنها جلوگیری کنم. اما اگر هم ضربه‌ای خوردم، نباید کنار بکشم، نباید رها کنم».

او در آستانۀ نبرد روز شنبه، خود را «هیجان زده و خوشحال» می‌بیند زیرا «پس از اینهمه مدت در اولین مسابقۀ خود» شرکت می‌کند. می‌گوید «این مسابقه ایست که خیلی سال است در انتظار آن هستم، حتی شب‌ها خواب آن را می‌دیدم. امیدوارم این مسابقه سدی را بشکند و آغازی باشد برای آنچه بسیاری از زنان در ایران از سال‌ها پیش در انتظار آن هستند». او تاکید می‌کند که یک ورزشکار بدون شرکت در مسابقه و رویاروئی با حریف پیشرفت نمی‌کند و «از همین رو هنگامی که چنین فرصتی برای من پیش آمد، در قبول آن تردید نکردم».

صدف خادم در بارۀ دشواری‌های پیش روی زنان در ایران برای حضور در رینگ بوکس و شرکت در رقابت‌های ملی و بین‌المللی می‌گوید «هنوز فدراسیون بوکس تصمیم قطعی خود را برای راه اندازی بوکس زنان اتخاذ نکرده، لباس رسمی بوکس بازان زن باید به تائید فدراسیون جهانی برسد و این کار هم هنوز انجام نشده است».

هنگامی که می‌پرسیم به عنوان نخستین زن ایرانی که برای انجام یک مسابقۀ رسمی روی رینگ می‌رود، چه احساسی دارد، پاسخ فیلسوفانۀ او اینست که «نخستین بودن مهم نیست، آنچه اهمیت دارد اینست که این راه ادامه یابد». مسابقۀ روز شنبه «قدم کوچکی است» اما او امیدوار است که این «اولین قدم، بهترین قدم شود و ادامه یابد» و او را به «اهدافی که در بوکس و زندگی جستجو» می‌کند برساند.

صدف خادم هنگاهی که چشمش به تجهیزات و امکانات انستیتوی ملی ورزش فرانسه می‌افتد بغض گلویش را می‌فشارد و از اینکه زنان در ایران از اینگونه امکانات محروم هستند حسرت می‌خورد.

صدف خادم ورزش را با شنا شروع کرده، سپس به بسکتبال کشیده شده و هنگامی که دستکش بوکس به دست کرده، دیگر از درآوردن آن ناتوان مانده است. او که ۵ سال پیش ١٠٧ کیلو وزن داشته، به یُمن بوکس امروز اندامی باریک و روحیه‌ای ورزشکار دارد و هر چند هر ورزشکاری برای بُرد به میدان می‌رود، اما برای او که از میدان محروم بوده، حضور در رینگ رقابت خود یک بُرد به حساب می‌آید.