برادلی کوپر: آدم بودن کار سختی نیست

با مردم جوری برخورد کنید که دوست دارید با شما برخورد کنند

مجله اینترنتی کولاک، ترجمه: پرویز فغفوری آذر

این بازیگر، خواننده و کارگردان نامدار امریکایی که سال‌هاست نامزد دریافت جایزه اسکار می‌شود اما هر بار ناکام می‌ماند، پنجم ژانویه ۱۹۷۵ (۱۵ دی ۱۳۵۳) در شهر فیلادلفیای ایالت پنسیلوانیا متولد شد.

کوپر از سال ۲۰۰۱ در سینمای امریکا با «Wet Hot American Summer» فعالیت خودش را شروع کرد تا امسال که «اونجرز: پایان بازی» را هنوز روی اکران دارد و فیلم «جوکر» را هم در نوبت اکران دارد. از ۱۹۹۹ با «جنسیت و شهر» در تلویزیون فعالیتش را آغاز کرد و آخرین حضورش در تلویزیون به حضور افتخاری در اولین قسمت از «Limitless» در ۲۰۱۵ برمی‌گردد که از روی یکی از فیلم‌های خودش بازسازی شده بود. باورش شاید سخت باشد اما او تئاتری هم هست. بازی در تئاتر برای بازیگران امریکایی جزو کارهایی است که به آن افتخار می‌کنند. کلا نگاه بازیگران تئاتری به بازیگران سینما، ‌نگاهی از سر تحقیر و از بالا به پایین است. او در سال‌‌های ۲۰۰۶، ۲۰۰۸ و از ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۵ در سه نمایش تئاتری نقش ایفا کرده است.

او ۴ بار نامزد دریافت جایزه اسکار برای ایفای نقش بازیگر اصلی مرد شده، ۳ بار نامزد دریافت جایزه بفتا (معادل اسکار انگلیسی‌ها) ، ۳ بار نامزد دریافت جایزه گلدن گلوب، یک بار برای دریافت جایزه تونی (معتبرترین جایزه تئاتری امریکا) نامزد شده و این یکی باورش سخت است اما برای آهنگی که با لیدی گاگا خوانده، حتی نامزد دریافت جایزه گرمی (معتبرترین جایزه موزیک در امریکا) هم شده است! لیست نامزدی او برای دریافت جایزه در جشنواره‌های مختلف یک لیست بلندبالاست که توصیه می‌کنم سمت مطالعه‌اش نروید. او کلا با نامزدی در هر زمینه‌ای رابطه خوبی دارد. باورتان بشود یا نه او در زمینه «بهترین بوسه» هم در بین نامزدهای دریافت جایزه MTV قرار داشته است.

او را بیشتر با سه‌گانه «The Hangover» به یاد می‌آورند اما یادتان باشد یکی از بازیگران تقریبا همیشگی فیلم‌های کلینت ایستوود هم هست. آخرین فیلمی که برای ایستوود بازی کرد «Mule» بود که سال گذشته اکران شد.

خل و چل بازی‌هایی که با جنیفر لارنس در «silver linings playbook» درآورد، یادتان هست؟

در «Burnt» بسیار عالی نقش یک سرآشپز سابقاً معتاد را بازی کرد که پس از مدت‌ها گند زدن به زندگی خود، تصمیم گرفت یک میلیون صدف را در یک رستوران پاریسی با چاقو باز کند و سپس کلا جمع کند برود لندن شاید تغییری در زندگی‌اش ایجاد کند که نتیجه هم داد.

در «Limitless» با بلعیدن یک قرص کوچک از یک آدم بی‌هدف و بی‌پول ِ اعصاب‌خردکن تبدیل شد به یک نابغه که رابرت دنیرو را غافلگیر که هیچ، ناک اوت کرد و بالاخره زندگی‌اش اندکی سروسامان گرفت.

در «Aloha» یک نظامی سابق بود که بدش نمی‌آمد در میان کشت و کشتار جنگ، اندکی هم جیب خودش را پر کند اما پس از حضور در بهشتی به نام هاوایی و گیر کردن دلش پیش اما استون، گرچه هنوز اندکی از روحش پیش نامزد سابقش جا مانده بود، ‌تغییر رویه داد و تبدیل به انسانی بهتر از قبل شد.

در فیلم «The A Team» با لیام نیسون و بقیه به اندازه کافی دیوانه‌بازی درآوردند تا باور کنیم می‌توانند یک فیلم اکشن-کمدی بسازند که فروش بالایی هم داشته باشد.

او نقش کریس کایل، تک‌تیرانداز اسطوره‌ای ارتش امریکا را در فیلم «تک‌تیرانداز امریکایی» بازی کرد و نامزد اسکار هم شد. آن سال همه از این که او نتوانست برنده اسکار شود غافلگیر شدند، مخصوصا به این دلیل که همیشه اسکار به کلینت ایستوود (کارگردان این فیلم) روی خوش نشان داده بود.

در «کلاهبرداری امریکایی» همراه با ایمی آدامز، کریستین بیل، جنیفر لارنس، جرمر رنز و رابرت دنیرو یک جمع فوق‌‌العاده تشکیل دادند. این فیلم علاوه بر این که بسیار خوش‌ساخت بود،‌ فروش بالایی هم داشت.

راستی او همان روباه زیرک «محافظان کهکشان» هم هست. البته در این فیلم فقط صداپیشگی کرد ولی بسیار بامزه این کار را انجام داد.

سال گذشته هم «تولد یک ستاره» را با لیدی گاگا به قدری زیبا بازی و کارگردانی کرد که حتی شایعاتی مبنی بر وجود رابطه بین این دو منتشر شد، آن هم درحالی که با ایرینا شایک (نامزد سابق کریس رونالدو) در رابطه بود و کارشان به نامزدی هم کشیده شده بود. تعجب می‌کنید که بدانید این فیلم برای بهترین بازیگر مرد، ‌بهترین بازیگر زن، ‌بهترین بازیگر مکمل مرد، بهترین آهنگ اوریجینال، بهترین فیلمنامه تطبیقی، بهترین فیلمبرداری و بهترین آهنگ تلفیقی نامزد دریافت جایزه اسکار شده بود و در این بین تنها لیدی گاگا به خاطر بهترین آهنگ اوریجینال جایزه اسکار دریافت کرد! البته برای این که زیاد هم ناامید نشود جایزه بهترین بازیگر مرد را در گلدن گلوب ۲۰۱۹ به او دادند، ضمن اینکه اینجا هم لیدی گاگا به خاطر بهترین آهنگ برنده گلدن گلوب شد. اشاره لیست جوایزی که این فیلم برای دریافت آنها کاندیدا شد، علاوه برجوایزی که خود او برای فعالیت‌‌های هنری‌اش نامزد دریافتشان شده، طولانی است و خودش یک مطلب مجزا می‌طلبد.

براساس گزارش‌ها برادلی کوپر شخصیت جالبی دارد و تقریبا غیر از جنیفر اسپوزیتو که او را یک آدم وسوسه‌گر نام برده، همه از او به عنوان یک شخص دوست‌داشتنی نام برده‌اند. درواقع نمی‌توان او را دوست نداشت.

او البته نقل‌ قول‌های جالبی هم داشته است: «من در یک خانواده سنتی ایتالیایی – ایرلندی کاتولیک بزرگ شدم که هر یکشنبه باید به کلیسا می‌رفتیم.»

یا این یکی: «با شهرت رابطه خوبی ندارم و خودم را یک سلبریتی نمی‌دانم. این که عکست روی جلد «US Weekly» یکی از معتبرترین هفته‌نامه‌های امریکایی باشد، معنایش این نیست که آدم مشهوری هستی. همین که یک آدم معمولی باشم برایم بس است. آدم بودن هم اصلا کار سختی نیست. فقط کافی است وقتی با مردم در ارتباط هستید،‌ با آنها جوری برخورد کنید که انتظار دارید با شما برخورد کنند.»

او برای موفقیت در کارش حاضر است دیوانگی کند، چاق شود، معتاد شود،‌ خنگ‌بازی دربیاورد، آشپزی را در حد یک آشپز حرفه‌ای یاد بگیرد، نظامی شود و حتی نقش یک مست خل‌وچل رفیق‌باز را بازی کند اما اصلا اهل حضور در فیلم‌های ابرقهرمانی نبود تا این که بالاخره امسال با «اونجرز: پایان بازی» این طلسم شکسته شد. البته وقتی بن افلک و. کریستین بیل تبدیل به بتمن می‌شوند، مارک روفالو و ادوارد نورتون تبدیل به هالک می‌شوند، پاول راد نقش مرد مورچه‌ای را بازی می‌کند و نهایتا مت دیمون شخصیتی همچون جیسون بورن را بر روی پرده نقره‌ای نمایش می‌دهد (این یکی واقعا عالی بود البته)، بی‌انصافی است به او حق ندهیم این کار را انجام دهد.

منابع: ورایتی، هارپربازار، هالیوودریپورتر