ذکر یا ودود چه فضیلت هایی دارد؟

“ذکر الهی” چون نسیم فرحبخش، حیات معنوی را به انسان هدیه می کند. قلب خسته و افسرده انسان با یاد خدا طراوت می یابد و در کشاکش مشکلات و انبوه گرفتاری ها، به یاد معشوق است که اطمینان و آرامش را برای جان ها به ارمغان می آورد.

انسانی که در هر لحظه به یاد خداوند و فقر و نیاز خود به سرشت مقدس الهی و عقاب و ثواب باشد، در درون خویش راهی برای رشد و نمو رذائل اخلاقی و ارتکاب معاصی نخواهد گذاشت و همواره درصدد رشد و تعالی خویش می باشد. بدین ترتیب« ذکر و یاد خدا» از مهم ترین عوامل رسیدن به قرب الهی است که انسان را از جهان ماده به عالم معنا و معنویت می رساند.« یاد خداوند» آثار و برکات فراوانی دارد.

از جمله اسماء حسنای الهی نام مقدس” الودود” می باشد.

مفهوم الودود

از مادّه ی« وُدّ»( بر وزن حُبّ) به معنی« مایل بودن » توأم با« تمنّا و آرزو» است و به گفته ی« راغب» در هر یک از این دو معنی( بلکه در هر دو معنی) هم بکار می رود. این واژه از اسمای خداوند و به معنی “دوستدار” میباشد که وزن صرفی آن- صیغه ی مبالغه- دلالت بر کثرت آن دارد. این اسم دوبار در کتاب الهی ذکر شده که یک بار قرین نام “غفور” و بار دیگر قرین نام “رحیم” می باشد.

لفظ “ودود” در قرآن دو بار آمده و وصف خدا قرار گرفته است، چنان که مى فرماید: ( وَاسْتَغْفِرُوا رَبَّـکُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَیْهِ إِنَّ رَبِّى رَحِیمٌ وَدود).( سوره هود/۹۰)

« از پروردگارتان طلب آمرزش کنید پس به سوى او برگردید، خداوند من مهربان و دوستدار( بندگان خویش) است».

( إِنَّهُ هُوَ یُبْدِئُ وَ یُعِید* وَ هُوَ الغَفُورُ الوَدُود).( سوره بروج/۱۳ـ۱۴)

« او است که مى آفریند و بعد از مرگ باز مى گرداند، او آمرزنده و دوستدار است».

این نام برگرفته از ریشه ی« وَدّ» به معنی حُبّ “دوست داشتن” است که وزن صرفی آن مقتضی دو تعبیر است:

۱) به معنی اسم فاعل، یعنی خداوند دوست دار است که از این بابت تجلّی این نام در گرو ظهور غیر می باشد و این نام در زمره ی اسمای جمالی فعلی قرار می گیرد. در اینصورت خاستگاه این نام از اراده ی الهی بوده و سرّ التفات وی در فاعلیّت وی در مرتبه ی رحمانی و رحیمی مندرج در اسم رحیم است. از این جهت بندگان الهی از طریق اسم ربّ و رحیم به اسم “ودود” او راهنمایی شده اند.

۲) به معنی اسم مفعول، یعنی خداوند ذاتی می باشد که مورد عشق است و محبوب می باشد ، از این رو این اسم در زمره ی اوصاف ذات قرار می گیرد. در آیه ی کریمه ی« وَهُوَ الغَفُورُ الوَدُود»( بروج/۱۴)، این اسم قابل معنی به هر دو تفسیر می باشد.

جلب محبت و دوستی با ذکر یا ودود

در تمام زندگی های زن و شوهری اختلافاتی از کوچک تا بزرگ موجود است که بعضی از این اختلافات هر چند کوچک متاسفانه به طلاق ختم می شود. امام رضا (ع) می فرمایند، هر کس در روز جمعه از جهت دوستی بین زن و شوهر بر هزار و یک مویز (مثل کشمش) یا بر غذا بخواند و هر دو بخورند، مودت و دوستی یابند.( بحر الغرائب، ص۱۰۵)

یکی از بزرگان فرموده که درصورتی که کسی دشمنی قدرتمند یا گروهی دشمن فردی باشند، برای دفع آن دشمن بزرگ چهل روز به عدد کبیر این نام (۲۰) مداومت نماید آن دشمن محب و مهربان او می گردد. انشاالله.

جهت گشوده شدن تمام گره ها و رفع مشکلات در هر روز ۷۷ بار ذکر الودود خوانده شود.