چه کسانی نخستین نان را با خمیرمایه پختند؟

مجله اینترنتی کولاک : تاثیر خمیر مایه بر خمیر آبدار و گرم را ورآمدن می نامند. سلول های خمیرمایه، نشاسته ی موجود در خمیر را به قند تبدیل می کنند و سپس در خود جذب می کنند! سلول های مزبور در جریان این عمل، مقداری اکسید کرین به عنوان محصول بی مصرف تولید می کنند. گاز در درون خمیر می ماند و حباب های بزرگ تر و بزرگ تری تشکیل می دهند و خمیر را به حالت پف کرده در می آورد.

قارچ های خمیرمایه یا مخمر طبیعی تقریبا همیشه در هوا وجود دارد و تقریبا در هر لحظه ای ممکن است روی خمیر بنشیند! نخستین ملتی که به ارزش خمیرمایه پی برد مصری ها بودند! آن ها می کوشیدند نان را از خمیر ورآمده بپزند و نان سبک تر و خوشمزه تر را دوست داشتند. ولی نانی که خمیر آن به کمک خمیرمایه ی وحشی یا طبیعی ورآمده باشد، ممکن است هر بار یک جور از تنور درآید. علتش آن است که هر بار، نوع خاصی از خمیرمایه ی وحشی روی خمیر بنشیند.

مصری ها برای دخالت در این پدیده، راهی پیدا کردند! هر بار که نان می پختند، مقداری از خمیر ورآمده را کنار می گذاشتند تا به خمیر نوبت بعد بیافزایند. به این ترتیب، آن ها مطمئن شدند که این بار نیز نان شان مثل دفعه ی قبل، خواهد بود.

در حدود ۱۰۰۰ سال پیش از میلاد، بازرگانان فینیقی، هنر نانوایی با خمیر ورآمده را به یونانیان انتقال دادند و آنان پس از آموختن این هنر به استادان نانوایی در روزگار باستان مبدل شدند! یونانی ها بیش از هفتاد جور دستورالعمل یا نسخه برای نان پختن داشتند.

رومی ها، نانوایی را به حرفه ای گسترده تبدیل کردند و قوانین بسیاری برای نظارت بر کیفیت نان را به تصویب رساندند. نانوایان چنان به مزه ی نان دست پخت خود می بالیدند که هر نانوایی، نام خودش را بر روی نان های پخت خودش مهر می کرد؛ درست مانند موسسات بزرگ نان پزی در روزگار ما، که نام موسسه شان را بر روی بسته های نایلونی چاپ می کنند.

در سده های میانه، فقط ثروتمندان می توانستند از عهده ی خرید نان سفید برآیند. نان جوین سیاه و غالبا ترش مزه، غذای روزمره ی بیشتر مردم بود.