حمید هیراد و حاشیه هایش تمامی ندارد

عباسعلی اسکتی

در واقع می شود اینگونه گفت که از همان زمانی که حمام اختراع شد هنری به نام خوانندگی هم کشف شد، آدم هایی که زیر دوش یا در حمام عمومی می زدند زیر آواز و با به به و چه چه گفتن چند نفر از اطرافیانشان به اولین استدیوی محل مراجعه و نوار پر می کردند، کم کم با گذشت زمان غربال می شدند، خوبهایشان می ماندند و باقی می رفتند سراغ همان مکانیکی و نانوایی و کفتربازی و شاگرد شوفری کامیون پسر عموی دایی عمه شان!

آن زمان خواننده ها هر چند در میان مردم زیاد در رفت و آمد بودند اما هنرمند حساب می شدند و از عینک دودی و ماشین چند هزار تومانی خبری نبود، چرخ گردون گذشت و گذشت و رسیدیم به خواننده های لاله زاری که باز برای خودشان اعتباری و احترامی و افتخاری و سبک و سیاقی داشتند.

لاله لازی ها شدند لس آنجلسی ها و لس آنجلسی ها شدند خالطور و خالطورها شدند مردمی که بعد از خشایار اعتمادی و شادمهر عقیلی و محمد اصفهانی رسیدیم به محسن چاوشی و محسن یگانه و رضا یزدانی و کاش بعد از آن روی بنیامین بهادری و مازیار فلاحی استوپ می کردیم که دیگر به اینجا نرسیم که یک خواننده با ریش بلند برند شود و یکی با سبیل چرب شده و دیگری با فالوورهای فیکی که در اینستاگرام خریده و اصل مهم که صدا باشد برود در درجه ی چندم اولویت ها.

بعد از شاهکارهایی مثل و «شما خونه تون مورچه داره»، خواننده هایی ظهور کردند در حد « جعفر » و دوست من مظفر که هنر و بی هنری را به شکل هنرمندانه ای با هم تلفیق کردند تا مارکت موسیقی هم مثل خیلی از تشکیلات امروز این سرزمین اسیر باندبازی، پوچی و سطحی نگری شود به شکلی که اگر جواد یساری فاصله حمام تا نوار پر کردن را در عرض چند سال طی می کرد امروز این فاصله به چند روز رسیده است.

شما امروز زیر دوش برای خودتان می خوانید و چند روز بعد روی استیج برای چند هزار نفری که بلیت خریده اند تا ژانگولربازی های شما را ببینند و یادشان برود که برای دیدن چیزی به این سخیفی در این شرایط بد اقتصادی چقدر هزینه کرده اند برنامه اجرا کنید، تا شما روی صحنه بپرید بالا، پشتک بزنید، لطیفه تعریف کنید و در تازه ترین شاهکار یکی از این ناخواننده ها «پلی بک» اجرا کنید!

خواننده ای که یک روز ترانه های بچه های ادبیات را بر می دارد و دور از چشم و گوششان می خواند و پس فردایش در اولین کنسرتش آنقدر فالش می خواند که مجبور می شود در کنسرت بعدی روی صدای خودش لب بزند همین کار را هم به درستی نمی تواند انجام بدهد! در پایان هم جای عذرخواهی و کنار گذاشتن خوانندگی از مخاطبانی که آمده اند تا صدای او را بشنوند می خواهد که همه چیز را فراموش کنند و شتر دیده اید، ندیده اید!

احتمالا در کنسرت بعدی اصلا روی صحنه حاضر نمی شود، می روید می بینید یک ضبط بزرگ آن وسط گذاشته اند، یک نفر نشسته و از شما می خواهد ترانه ای از خواننده ای که بلیت کنسرتش را خریده اید انتخاب کنید تا « آقای آهنگ های درخواستی » آن موزیک را برای شما پلی کند! خواننده هم لابد در حالی که در خانه اش روی تخت خواب گران قیمتش دراز کشیده و سریال بیگ بنگ تئوری را تماشا می کند، اس ام اس فلان مقدار وجه برای شما واریز شد را دریافت می کند!

این سقوط خیلی وقت است شروع شده، وقتی از شادمهر عقیلی، علیرضا عصار، ناصر عبداللهی و حمید حامی رسیده ایم به ناخواننده هایی که مهم ترین دغدغه شان پوشیدن لباس های هرچه عجیب و غریب تر روی صحنه ی اجراست، اینجاست که آرزو می کنیم کاش امیر تتلو که حداقل صدای خوبی داشت تبدیل به مهره ی سوخته نمی شد تا شاید از یک صدای واقعی و اورجینال لذت می بردیم.

در پایان با چند بیت معروف از یک صدای معروف تر این داستان را ناتمام می گذاریم که می گوید: از بچگی دلش می خواست معروف بشه / نگاها همه ش دنبال اون / نه کاری و نه باری و شب زنده داری / بخوابه تا آفتاب لب بوم / فقط می خواد خواننده شه / مث همه اونا پولدار بشه / بین مرد و زن محبوب بشه / تا زنده ست / بخونه / هیپ هاپ هیپ هاپ هاپ / دست بزنید واسه خواننده ی تاپ / هیپ هاپ هیپ هاپ هاپ هاپ / دست بزنید واسه خواننده ی تاپ …

عباسعلی اسکتی