گفتگو با سحر شاطری نوازنده: موسیقی تمام زندگی من است

گفتگو: عباسعلی اسکتی ، مجله اینترنتی کولاک

سحر شاطری، متولد اردیبهشت شصت و چهار، تهران، ساز زدن را از پنج شش سالگی شروع کرده اما آغاز فعالیت هنری اش از سال هشتاد و پنج بوده است، سابقه همکاری با چند گروه بانوان، سابقه نوازندگی در گروه روزبه نعمت الهی، نوازندگی در گروه موسیقی « دات » به سرپرستی شهره سلطانی، با سحر شاطری که عضو انجمن نوازندگان کوبه ای است گفتگویی کوتاه داشته ایم که با هم می خوانیم.

*چه شد از اینهمه فعالیت هنری موسیقی را انتخاب کردید؟

عشق به موسیقی و یاد دادن آن و البته جدا از آن از زمانی که خودم را یادم می آید، هیچ چیز به اندازه موسیقی من را به وجد نمی آورده است، نواختن آن، گوش کردن آن و حتی رفتن درعمق متن شعرها، من از وقتی کوچک بودم و شروع به یادگیری موسیقی کردم، همیشه خودم را تصور می کردم که یک نوازنده حرفه ای هستم و دارم  در یک کنسرت بزرگ ساز می زنم، و امروز هربار که پاهایم را روی استیج می گذارم و پشت سازم می نشینم، خدا را شکر می کنم و می گویم ببین سحر شاطری، این همان چیزی است که بچگی آرزویش را داشتی و برای آن کلی تلاش کرده ای، هربار این را به خودم یادآوری می کنم، موسیقی همیشه حالم را خوب کرده، من نقاشی می کشم، کارهای دستی درست می کنم، بازیگری هم می کنم ولی هیچ کدام به پای موسیقی نمی رسند.

 

*چرا این ساز را انتخاب کردید؟

این ساز مورد علاقه من از کودکی است و این را در بقیه مصاحبه ها یم هم همیشه گفته ام که هر چند پیانو اولین سازی بوده که شروع به نواختنش کرده ام و هنوز هم دارم می نوازم ولی همیشه ساز مورد علاقه من درامز بوده و هدف اصلی ام در موسیقی این ساز بوده است، چون برای من سازی است که پر از چالش است و من از کارهای پر چالش خوشم می آید، همیشه عاشق بازی فکری بوده ام، اینکه شما مجبور باشید در آن واحد از دو تا دست و دو تا پا به چهار طریق مختلف استفاده کنید، خودش یک چالش بزرگ است، در کنار آن حس اینکه می توانم با این ساز تمام احساسات خودم اعم از خوشحالی، خشم و حتی ناراحتی را نشون بدهم و اینکه این ساز قلب تپنده یک ارکستر است هم دیگر دلایل انتخاب آن بوده است.

 

*باندبازی چقدر در موسیقی امروز وجود دارد؟

متاسفانه وجود دارد و این را اکثر قریب به اتفاق همکاران من چه در دنیای موسیقی، چه در تئاتر و سینما قبول دارند و می دانند.

 

*سختی ها و مشکلات روی استیج رفتن خانم ها کمتر شده است؟

خدا را شکر خیلی خیلی بهتر شده ولی باز هم گاها بخصوص در بعضی شهرستان ها یک مقدار سختگیری هایی وجود دارد که امیدوارم آن هم به زودی رفع شود.

 

*موسیقی کجای زندگی شماست؟

موسیقی گوشه به گوشه زندگی من است.، از صبح که چشمم را باز می کنم همراه من است، با آن دارم زندگی می کنم تا شب که می خوابم و چشمانم را می بندم.

 

*بیشتر به آن نگاه مادی دارید یا دلی؟

من عاشق این کار بوده ام که به عنوان شغل آن را انتخاب کرده ام، اینکه شما موسیقی یا هر رشته ای از هنر را به عنوان شغل انتخاب کنید قطعا باید عاشق آن کار باشید چون بر خلاف دید خیلی از آدم ها که فکر می کنند هنر فقط خوش گذرانی و تفریح است، اصلا کار راحتی نیست، خیلیییی دوس داشتنی است ولی خیلی هم سختی دارد و راه برای موفقیت طولانی است پس اول آدم باید عاشق آن باشد و بعد به آن نگاه مادی داشته باشد.

*جشنواره موسیقی فجر پیش رو است، سطح این جشنواره را چگونه می بینید؟

راستش را بخواهید من خیلی از جشنواره فجر امسال خبر ندارم ولی با توجه به خبرهایی که راجع به آن دیده ام و خوانده ام و جدولی که از برنامه هایش دیده ام، فکر می کنم سالهای گذشته بهتر بود.

 

*آرمانشهر شما در دنیای هنر چیست؟

اگر بتوانم یک روز جواب این سوال « آرمانشهر» شما را درست بدهم خیلی خوشحال می شم، کار زیاد است، هدف ها هستند و بزرگ هستند، فعلا کار زیاد دارم برای انجام دادن و اگر خدا بخواهد دارم یک سری از این کارها را انجام می دهم، به زودی انشاالله خبرهای خوبی به شما می رسانم، به نظر من موسیقی انتها ندارد و شما باید همیشه یک برنامه ای برای پیشرفتت داشته باشید و همیشه بعد از رسیدن به یک هدف یک هدف بزرگ دیگر را برای خودتان آماده کنید.