خلاصه داستان قسمت اول تا آخر سریال وارش

سریال وارش یک مجموعه تلویزیونی تاریخی-درام-عاشقانه ایرانی به کارگردانی احمد کاوری است که در در حال حاضر در شبکه سه صدا و سیما در حال پخش می‌باشد. داستان کامل سریال وارش از این قرار است که در بخش نخست سریال بخش‌های مربوط به دهه‌های ۳۰ و ۴۰ خورشیدی تصویربرداری شد. در بخش دوم قسمت‌های مربوط به دهه ۵۰ که منتهی به اتفاقات انقلاب و تأثیرات آن بر فضای داستان و سرنوشت شخصیت‌ها می‌شود جلوی دوربین می‌روند. این مجموعه در ۳۰ قسمت ۴۰ دقیقه ای تولید شده‌است.

خلاصه داستان قسمت اول سریال وارش

داستان از جای شروع می شود که مردی به همراه همسر باردارش از سیستان راهی گیلان می شوند.

دلیل مهاجرت مرد که در فیلم میراحمد نام برده می شود فقر و خشکسالی در سیستان است. بنابراین عازم گیلان می شود که به همشهر و دوست قدیمی خود بپیوندد‌.و از ماهیگیری امرار معاش کند‌.

در بدو ورود آنها به گیلان همسر یارمحمد که طوبی نام دارد دچار درد زایمان می شود‌. و بچه اش را به کمک همسر دوست شوهرش به دنیا می آورد.
میرولی که دوست یارمحمد است ده سال پیش به گیلان آمده است. دلیل مهاجرت میرولی نزاعی بود که به دلیل قبول نکردن پیشنهاد یک سرهنگ برای حمل کالای قاچاق داشته است و منجر به فراری شدن میرولی از شهر و دیار خود شده است.

در منزل میرولی زن جوان بارداری نیز است که وارش نام دارد و دختر دایی زن میرولی است. وارش شوهرش در دریا غرق شده است و همزمان با طوبی او نیز فرزندش را به دنیا می آورد.

یارمحمد به همراه میرولی به سر کار ماهیگیری می روند. و به کار مشغول می شوند.

از طرفی فردی به نام تراب به دلیل قلدری و حسادت به سمتی که میرولی در آنجا دارد هر روز مقداری ماهی به عنوان باج از میرولی می گیرد. اینکار سبب خشم و عصبانیت یارمحمد می شود.

از طرفی وارش نیز به دلیل افسردگی و ناراحتی از فوت شوهرش به فرزندش رسیدگی نمی کند و مدام به لب دریا می رود و چشم به راه آمدن شوهر غرق شده اش است.

خلاصه داستان قسمت دوم سریال وارش

یارمحمد و طوبی از خانه ی میرولی نقل مکان می کنند و به کمک میرولی خانه ی کوچکی اجاره می کنند و در آن ساکن می شوند.

یارمحمد که از باج گیری تراب در هنگام صید ماهی سخت ناراحت است و ناراحتی خود را نشان داده است تراب را دشمن می داند و از میرولی می خواهد در برابر تراب مقاومت کند.

میرولی اما دلیل کار خود را اینگونه توضیح می دهد که تراب از ماجرای نزاع او با آن سرهنگی که سبب فرار کردن او از سیستان شد باخبر است و چهار سال پیش که میرولی برای یارمحمد نامه می نویسد و این ماجرا را نقل می کند نامه به دست تراب می رسد و از آن موقع تراب شروع به باج گیری از میرولی می کند.

در نهایت یارمحمد میرولی را قانع می کند که با کمک هم به باج گیری تراب خاتمه دهند. در همین راستا میرولی تصمیم می گیرد یارمحمد را به جای خود سرپرست ماهیگیران قرار دهد. اما اینکار با اعتراض کارگران مواجه می شود.به خصوص دو تن از آنها که توسط تراب فریب داده شده اند.

آن ها سرپرستی یارمحمد را قبول نمی کند و در نهایت میرولی مجبور به تسلیم در برابر خواست آن ها می شود. و یارمحمد از کار کناره گیری می کند. و به تنهایی به دنبال کار می رود.اما دست آورد اندکی دارد.

در این میانه تراب عاشق وارش است و بر سر راه راوش می رود و پیشنهاد ازدواج می دهد. اما وارش به دلیل اینکه تراب متاهل است به او جواب رد می دهد.در همین حین که تراب در حال سماجت کردن است یارمحمد او را میبیند و با او درگیر می شود و تراب دست یارمحمد را با چاقو زخم می کند و از آنجا می رود. وارش نیز دست یارمحمد را می بندد و نگران حال او می شود.

در قهوه خانه دارو دسته تراب سعی می کنند به یارمحمد نزدیک شوند و تراب به یارمحمد پیشنهاد دوستی می دهد اما فشاری که تراب به یارمحمد آورده بی اثر بوده و او دست دوستی تراب را قبول نمی کند.

از طرفی طوبی(زن یارمحمد) مدام خواب های بد و کابوس می بند و به گیلانه جان( همسر میرولی) می گوید که اگر برای من اتفاقی افتاد مواظب فرزندم باش.

خلاصه داستان قسمت سوم سریال وارش

یارمحمد بلاخره مردی را یافت که با همدیگر ماهیگیری کنند. مرد یک پا نداشت و قرار بر آن شد که با قایق کوچک مرد کار کنند.مرد پارو بزند و یاراحمد ماهیگیری کند.

در اولین روز کاری که به دریا رفتن ناگهان زلزله ای سخت به وقوع پیوست و مرد به دریا افتاد. یاراحمد مرد را نجات داد و برای نجات جان زن و فرزند خود عازم خانه شد.

در میانه ی راه وارش از او تقاضای کمک کرد تا بچه اش که زیر آوار مانده بود را نجات دهد. یاراحمد فرزند وارش را نجات داد و به سمت خانه ی خودش رفت. و تنها توانست بچه اش را نجات دهد و همسرش(طوبی) فوت شد.

بعد از وقوع زلزله یاراحمد و میر ولی برای کمک به مردم رفتن اما متوجه ی دزدی تراب و دارو دسته اش شدن. آنها این موضوع را به پلیس اعلام کردن اما چون تراب با همه زد و بند دارد این شکایت نه تنها به نتیجه نرسید بلکه سبب شد پلیس آنجا به یاراحمد توهین کند.

در این میانه تراب به پیش میرولی رفت و برای خاستگاری از وارش قرار گذاشت. اما وارش به شدت ناراحت و عصبانی شد و به پیش تراب رفت و جواب رد داد. تراب علت جواب رد وارش را یاراحمد میدانست و به پیش میرولی رفت و با او گلاویز شد.

بعد از زلزله و خراب شدن خانه های مردم وارش و یار احمد در خانه ی میرولی ساکن هستن و این ماجرا سبب شد تراب به آن ها تهمت بزند.و حسادت کند.

نماینده ای که مردم گیلان بود نیز بعد از وقوع زلزله در میان مردم حضور یافت و تعدادی ماشین آذوقه برای مردم آوردن بود و با حرفای فریبنده خود را دلسوز مردم نشان می داد. اما در واقع به دنبال صید ماهی های گران قیمت و ارسال آنها به کارخانه ش بود.

در قسمت بعد راجع به آقای نماینده چیزهای بیشتری میبینیم…

خلاصه داستان قسمت چهارم سریال وارش

بعد از زلزله وارش و یارمحمد که خانه هایشان را از دست داده بودند در منزل میرولی زندگی می کردند. بعد از اینکه تراب با یاوه گویی هایش راجع به رابطه ی وارش و یارمحمد موجب خشم میرولی شد و بین آن ها دعوایی در گرفت. میر ولی و گیلانه به فکر افتادند که پیشنهاد ازدواج وارش و یارمحمد را مطرح کنند.

در ابتدا وارش و یارمحمد هر دو ناراضی بودند. وارش دلیلش عذاب وجدان از مرگ طوبی بود و گفت :« اگر من از یار محمد نخواسته بودم اول بچه ی من را از زیر آوار بیرون بکشد. زودتر به خانه ی خودش می رسید و شاید الان طوبی زنده بود. »

اما گیلانه این حرف را رد کرد و گفت :« قسمت اینگونه بوده است. دختر من(هاجر) جلوی چشم من در زیر آوار ماند و من نتوانستم نجاتش بدهم.»
یار محمد نیز می گفت: « نمیخواهم پشت سر وارش حرف و حدیثی درست شود ».

بعد از صحبت های میرولی با یار محمد و گیلانه با وارش هر دو راضی شدند. و مراسم خاستگاری انجام شد.

در این میان تراب که قصد داشت هر طوری شده این ازدواج را بهم بزند. به سراغ آدختر رفت. (دختری که در جوانی عاشق تراب بود. اما به دلیل اختلاف سنی سه ساله با تراب با نارضایتی پدر تراب مواجه می شود. و در نهایت بعد از ده سال انتظار برای تراب خودش را از پشت بام به پایین پرتاب می کند و از دو تا فلج می شود. تراب نیز برای جبران این واقعه مغازه ای به او می دهد تا در آنجا با فروش مواد غذایی به زندگیش سرو سامان بدهد.)

آدختر هنوز عاشق تراب است. اما تراب از اول عاشق وارش بود. الان نیز به خاطر وارش به پیش آدختر می رود تا طبق نقشه ای ازدواج او را بهم بزند.

آدختر بعد از گلایه از بی وفایی تراب در نهایت به دلیل عشقی که به تراب دارد قبول کرد که اینکار را برای تراب انجام دهد.

بنابراین به همراه چند زن دیگر به منزل میرولی رفتند.

در منزل میرولی که بساط عروسی و شادی برپا است. عروس و داماد در حال پوشیدن لباس های نویی هستند که تازه از بازار خریده بودن. و گیلانه در حال کل زدن بود که صدای آدختر به گوش رسید.

گیلانه مضطرب به سمت آن ها رفت و آن ها را به داخل خانه دعوت کرد. اما آدختر که برای برهم زدم مراسم آمده بود با داد و فریاد گفت :« مردم شهر همه عزادار هستند اما شما در حال جشن و شادی هستید. از خودتان خجالت بکشید.» توضیحات گیلانه در این باره به گوش آدختر فرو نمیرفت و او همچنان فریاد زنان در پی برهم زدن مراسم بود.

وارش که از شدت عصبانیت اختیار از کف داده بود به سمت آدختر رفت و گفت :« به آن پدر نامردی که تو را پر کرده بگو اینکارها فایده ای ندارد. »

آدختر در بین داد و بیدادهایش یارمحمد را بدقدم و مسبب زلزله و رنج مردم دانست.

در همین زمان یارمحمد که صدای او را شنید با عصبانیت فرزندش را بغل کرد و از خانه بیرون رفت.

گیلانه و وارش مات به رفتن او نگاه کردند و گیلانه رو به آدختر کرد و گفت :« خیالت راحت شد؟ داماد را فراری دادی و مراسم را بهم زدی. الان میتوانی بروی. همه بروید خانه یتان. »

یار محمد غمگین و دلشکسته به لب دریا رفت و با فریاد به خدا گفت :« من از تو گله دارم. زنم را از من گرفتی. به خاطر سبزی آمدم سیاهی نصیبم شد. برای دوستی آمدم دشمنی نصیبم شد. آیا من بدقدم هستم ؟ »

میرولی به دنبال یار محمد می گشت و او را در چادری که زده بود پیدا کرد که در حال خواباندن فرزندش است. میرولی به نزد او رفت و با حرفای که زد سعی در آرام کردن و برگراندن یارمحمد داشت اما بی فایده بود.

در نهایت وقتی که یارمحمد بر سر قبر طوبی رفته بود وارش به پیش او رفت و از او خواست تا مردش بشود و با هم ازدواج کنند. تا در ازای نگهداری او و فرزندش از یوسف مراقبت کند و او را مانند بچه ی خودش بزرگ کند.

یار احمد و وارش با هم ازدواج کردند و مراسم کوچکی ترتیب دادند و به شادی این وصلت سر گرفت.

همچنین آنها به ثبت احوال رفتند و برای بچه هایشان شناسنامه گرفتند. به تاریج ۱۹ شهریور ۱۳۳۷.

بعد از آن نیز وارش قایق کهنه ی شوهر سابقش را به یاراحمد نشان داد تا در آن به کار ماهیگیری بپردازد. یار محمد گفت :« قایق خوبی است کمی آن را تعمیر می کنم »

وارش گفت :« این قایق بدشگون است. و مرد من را از من گرفت. اگر تو را هم از من بگیرد چی!؟ »

یاراحمد گفت :« نترس همچین اتفاقی نمی افتد»

یار محمد بعد از تعمیر قایق به همراه صادق( همان دوستی که یک پا داشت ) به ماهیگیری رفتند.

بعد از کار تراب و نوچه هایش آمدند تا طبق معمول از کار آنها باج خودشان را بردارند. اما یارمحمد مانع اینکار شد و با تراب و‌ نوچه هایش گلاویز شد و آنها را کتک زد.
تراب که از نظر فیزیکی از پس یارمحمد برنیامد به همراه نوچه هایش رفتند.

اما هنوز آن ها دور نشده بودند که ماشین ژاندارمری آمد و ماهی های صید شده را برداشت و گفت :« از این به بعد برای ماهیگیری باید مجوز داشته باشید. این ماهی ها هم چون بدون مجوز صید شده است را می بریم ».

مخالفت یارمحمد و صادق بی فایده بود و آن ها مجبور شدن برای دریافت مجوز به ژاندارمری بروند.

اما مامور آن جا به یارمحمد گفت :« تو بومی این جا نیستی و ما به تو مجوز نمی دهیم. میتوانی به پره بروی( پیش میرولی) یا خودت را بارنشسته کن.»

یار محمد که بسیار عصبانی شده بود گفت :« میرولی هم بومی نیست پس چرا به او مجوز می دهید.»

حرفای منطقی یارمحمد بی هیچ جوابی از سوی مامور ژاندارمری با تهدید یارمحمد به تبعید مواجه شد. یار محمد خسته و ناامید آن جا را ترک کرد.
بیرون اقای نماینده را دید و مشکلش را با او مطرح کرد اما نماینده هم گفت :« به شهر خودت برگرد. نماینده تان را پیدا کن. عریضه بنویس تا مشکلت را حل کند.»

خلاصه داستان قسمت پنجم سریال وارش

در قسمت قبلی دیدیم که به یارمحمد به علت نداشتن جواز اجازه ماهیگیری داده نشد.این نقشه ای بود که تراب به وسیله ی ریس ژاندارمری کشیدن تا او را خانه نشین و بیچاره و بی پول کنن. آنها به یارمحمد گفتن چون تو اهل اینجا نیستی نمیتوانی ماهیگیری کنی. یارمحمد نیز در جواب گفت : میرولی هم اهل اینجا نیست. چرا به او کاری ندارید. آنها نیز با دعوا و تهدید او را بیرون کردند و جواب قانع کننده ای نداشتند. این حرف یارمحمد باعث ناراحتی میرولی و همسرش از او شد.

از آن پس یارمحمد شبانه به ماهیگیری می رفت و روزها در بازار می فروخت.

یار محمد برای رفع کدورت به پیش میرولی رفت و در نهایت با هم عهد بستن که جلوی تراب بایستن.

طبق قرار قبلی و نقشه ای که یار محمد برای تراب داشت جلوی بردن ماهی توسط تراب را گرفت و کارگر ها را به جان تراب انداخت.

تراب که از این قضیه سخت آشفته بود به یاراحمد گفت بلاخره چاقوی خودمو در قلبت فرو می کنم.

تراب عصبانی به پیش نماینده شهر رفت و گفت که یاراحمد مانع از بردن ماهی شده است. اون نیز پس از تحقیر تراب گفت خودت این قضیه را حل کن وگرنه به فکر جایگزینی برای تو خواهم بود.

تراب که تصمیم به کشتن یاراحمد داشت به همراه دو تا نوچه اش مراسم گاوبازی راه انداختن و تمام مردم برای دیدن آن جمع شدن.

یارمحمد نیز برای دیدن مراسم رفت و در میانه ی آن پسر بچه ای کوچک به پیش یارمحمد رفت و چیزی گفت. انگار آدرس جایی را به او داد تا آنجا برود.

یارمحمد به سمت تعدادی خانه ی و طویله ی خالی رفت و دید که یکی از نوچه ها تراب زنی را به زور داخل طویله ای می برد. یارمحمد با دیدن این صحنه به داخل طویله رفت و دید که آن زن در واقع یکی دیگر از نوچه های تراب است که لباس زنانه پوشیده است. آن ها به بارمحمد حمله کردند و به قصد مرگ او را زدند.
سپس شبانه جنازه ی او را در تور ماهیگیری پیچیدن و به داخل قایق خودش بردن و در دریا انداختن.و وقتی متوجه زنده بودن او شدن با پارو چند بار بر بدن او کوبیدن تا جنازه به قعر آب فرو رود.

وارش که به علت نیامدن یارمحمد نگران او شد به پیش میرولی و گیلانه رفت و گفت که نگران یارمحمد است. آن ها شب را تا صبح به دنبال او گشتن و در نهایت صبح دوست یارمحمد که یک پا نداشت قایق یارمحمد و تکه ای از لباس خونی او را پیدا کرد و همه متوجه مرگ او شدن.

وارش که به شدت از مرگ یارمحمد بی تابی می کرد شروع به شیون کرد و از شدت غم قایق او را به آتش کشید.

پلیس ژاندامری نیز برای لاپوشانی قتل یارمحمد علت مرگ را اینگونه عنوان کرد که او شبانه به دریا رفته و غرق شده است اما وارش قبول نکرد و گفت دیشب باران می بارید و هنگام ماهیگیری نبود. تور و چکمه های یارمحمد نیز در خانه است.

در قسمت بعد باید دید ماجرای مرگ یارمحمد به کجا می رسد….

خلاصه داستان قسمت ششم سریال وارش

وارش بعد از مرگ یارمحمد روزگار سختی را می گذراند. خرج و مخارج زندگیش را با حصیربافی می گذراند. از طرفی حمل کردن و سیر کردن شکم دو فرزندش برایش بسیار سخت و جانکاه شده. گیلانه برایش مقداری وسیله و غذا از خانه می برد و وارش با ناراحتی قبول می کند. یک شب نیز دوست یارمحمد همان مردی که یک پا داشت شبانه و به صورت مخفیانه به در خانه ی وارش می رود و ماهی می برد برایشان. راوش می فهمد و او را دنبال می کند. مرد می گوید یارمحمد به گردن او حق دارد و اینکار برای جبران زحمات اوست.

وارش به بازار می رود و حصیر و جارو می فروشد. موقع برگشت از درشکه جا می ماند و مجبور می شود بچه هایش را بغل کند. وسایلش را به کول بگیرد و پیاده به خانه برود‌. در راه تراب جلوی او را می گیرد و باز پیشنهاد ازدواجش را مطرح می کند. وارش اما باز هم او را رد می کند و می گوید تو چه جانوری هستی؟ مگر خودت زن و بچه نداری؟ تراب می گوید زنم را طلاق می دهم و تو خانم خانه خواهی شد. اما وارش باز هم قبول نمی کند و می رود.

در این میان صاحبخانه ی وارش(آقای مرادی) که پیره مردی ۷۰ساله است نیز از وارش خاستگاری می کند. و شرط ازدواجش را نیز این است که یوسف (پسر یارمحمد و طوبی) را به یتیم خانه تحویل دهد. وارش سخت آشفته می شود و او را از خانه بیرون می کند.

مرادی نیز به وارش گفت باید خانه را خالی کند. و وارش مجبور به نقل مکان به خانه ی اقوامش می شود.

از طرفی تراب به نزد آدختر (زن فلجی که از تراب بزرگتر است و عاشق تراب است ) می رود و راجع به وارش می گوید. تا با همدستی همدیگر وارش را در فشار اقتصادی بگذارند و مجبور به قبول پیشنهاد تراب شود.

آدختر به بازار می رود و حصیر هایش را به قیمتی پایین تر از قیمت وارش می فروشد و مشتری های وارش دیگر از او خرید نمی کنند.

از طرفی آدختر مغازه ای دارد که راوش مواد غذایی از آنجا تهیه می کند. آدختر به خاطر تراب به وارش قرض نمی دهد. اما وارش که خودش و بچه هایش گرسنه هستند با خواهش و التماس او را راضی می کند تا به او مواد غذایی قرض دهد.

در این میانه میرولی نیز به پیش تراب می رود و نامه ای که سال ها است تراب با آن در حال باج گیری است را پس بدهد. تراب نیز می گوید نامه را پاره کرده و تراب هر چه باشد آدم فروش نیست.( قصد تراب این است که زمینه ازدواجش با راوش را فراهم کند و در این راستا لازم است رابطه اش با میرولی خوب باشد) میرولی نیز حرف تراب را باور می کند.

تراب به خانه می رود و به همسرش می گوید که می خواهد با وارش ازدواج کند. و او می تواند قبول کند و در همین خانه زندگی کند یا می تواند قبول نکند و به خانه ی پدرش برود. زن تراب نیز گریه می کند و چیزی نمی گوید.

شرایط وارش به شدت سخت و دردناک شده است. به سمت دریا می رود و گریه کنان از خدا کمک می خواهد.

خلاصه داستان قسمت هفتم سریال وارش

خلاصه داستان قسمت هشتم سریال وارش

در قسمت هشتم داستان به چند سال جلوتر کشیده می شود. وارش دو هر دو پسرش را بزرگ کرده است و به حدود ۱۷-۱۶ سال رسیده اند. رستوران کوچکی زده است و با کمک پسرانش آن را می گرداند.

یکی از دوستان قدیمی میرولی به همراه همسرش به گیلان آمده اند. برخلاف یارمحمد این مرد جدید سیستانی انسان محترمی نیست. در بدو ورود به گیلان تراب را می بیند. و با او خوش و بش می کنند.تراب به او می گوید که میرولی و یارمحمد را می شناسد.و مردمان سیستان انسان های خوبی هستند. سپس رو به او کرد و گفت :« اما تو اهل بخیه هستی. » مرد اول زیر بار نرفت و انکار کرد و گفت :« من دنبال کار می گردم ».

اما وقتی با پیشنهاد تراب به کشیدن تریاک مواجه شد خوشحال شد و قبول کرد.

گیلانه حس بدی به ورود این مهمان جدید دارد. و آن را با میرولی در میان گذاشت.میرولی سکوت کرد و چیزی نگفت.

گیلانه به همراه همسر مرد در حیاط نان می پختن. و حرف می زدند. گیلانه به سمت اتاق می رود که بوی تریاک به مشامش می رسد‌. در اتاق را باز می کند و می بیند که دوست شوهرش در حال کشیدن تریاک است. نزاعی بین آن ها در می گیرد و گیلانه او را از خانه بیرون می کند.

آن ها از خانه میرولی می روند. میرولی در راه آن ها را می بیند و صدایشان می زند. اما دوستش به طعنه می گوید :« برو از شوهرت بپرس.»کنایه به اینکه زن تو صاحب اختیار زندگی توست و تو هیچ کاره هستی!

در این سمت تراب برای اولین بار در آن جا تلویزیون خریده است و همه ی اهالی ذوق زده و خوشحال در حال صلوات فرستادن تلویزیون را به خانه ی تراب می برد. تراب به مردم می گوید که هر کس دوست داشته باشد می تواند بیاید و تلویزیون تماشا کند.

دوست میرولی در حال دعوا با همسرش به سمت خانه تراب می رود‌. همسرش به او می گوید:« تو عین کلاغ هستی و همه جا را کثیف می کنی. اون از پسرت که به جای خودت روانه زندان کردی… مرد با پرخاش گفت : خفه شو زن. مگه من به جای بابام نرفتم زندان.پسرمم به جای من رفت.»
مرد رفت و نوچه ی تراب شد.

تراب هم کارخانه ای چوب بری راه انداخته است و در حال قاچاق چوب به آستارا است. و مثل قبل با ژاندامری زد و بند می کند.

یکی از نوچه های تراب که هم برادر زن تراب است هم داماد خانواده ی آن ها( خواهر او زن تراب است و خواهر تراب زن او ) در حال خیانت به تراب است و دور از چشم تراب درختان را قطع می کند و می فروشد. دوست میرولی خیلی اتفاقی از این قضیه مطلع می شود و آنها با هم قرار می گذارند که ۵۰-۵۰با هم شریک شوند و تراب از ماجرا خبردار نشود.

یوسف( پسر یارمحمد) و(جاوید پسر وارش) هر دو با هم در حال درس خواندن هستند که شکوفه دختر تراب به پشت پنجره آن ها می آید. و جاوید به بیرون می رود‌.

شکوفه گریه کنان به جاوید می گوید که برایش خاستگار قرار است بیاید. جاوید ناراحت و عصبانی کتش را برداشت و خارج شد.

یوسف از عشق آن ها مطلع است و با جاوید دعوا کرد و گفت :« تراب دشمن پدر من و تو بوده است. برادرش ما را اذیت می کند. تو نباید عاشق شکوفه باشی »

جاوید گفت :« من و شکوفه با هم ازدواج می کنیم و این دشمنی تمام می شود »

آن ها با هم دعوا می کنند. و وارش از آن ها می خواهد که آشتی کنند. اما یوسف امنتاع می کند و به وارش می گوید که جاوید عاشق شکوفه شده است.
وارش به فکر فرو رفت و سکوت کرد.

خلاصه داستان قسمت نهم سریال وارش

دوست میرولی (ملک) با همسرش در حال دعوا هستند. زنش به او می گوید :« بچه هایم را از من گرفتی »

ملک می گوید :« تو فکر می کنی من دوست دارم پسرم را جای خودم بفرستم زندان. اگر بیرون بود حتما کشته می شد »

بعد هم برای اینکه دل همسرش را به دست بیاورد مقداری پول به او داد و گفت هر چه دوست داری برای خودت بخر. این ها را تراب داده. گفتم که آدم خوبی است.

ملک و موسی (نوچه ی تراب که با همدستی هم در حال قاچاق چوب هستند) در کارخانه چوب بری مشغول به کار بودند. که دیدند پلیس ژاندارمری به پیش تراب رفت و با هم مشغول حرف زدن شدند.

موسی که شصتش خبر دار شده بود هراسان به پیش ملک رفت و هر دو در آستانه در ایستادند و به آنها نگاه کردند. موسی گفت :« دارد ما را به تراب می فروشد. هر چی تراب گفت انکار کن. وگرنه منکه دامادشان هستم ولی تو را مثل یارمحمد می کشد.»

ملک ترسید و با تعجب گفت :« یارمحمد را تراب کشت!؟ کجا!؟ چطوری؟!»

موسی گفت :« اره. همین جا به قصد مرگ زدش. بعدشم توی تور پیچیدش و انداختش دریا. جنازه شم پیدا نشد. »

در همین حین مامور ژاندرمری از تراب خدافظی کرد و رفت. تراب آرام و خونسرد قدم زنان به سمت آن ها رفت و به داخل کارخانه وارد شد.

رو به ملک کرد و گفت :« چیزی کم و کسر نداری ؟ همه چیز خوب است ؟ راحت هستید؟»

ملک گفت :« بله آقا. خدا رو شکر به لطف شما همه چیز خوب است.»

ناگهان تراب سیلی محکمی به گوش ملک زد و گفت :« چوب های من را می دزدی؟! »

موسی چند قدمی به عقب برداشت. یک سیلی هم به موسی زد. ملک فرار کرد و رفت.

تراب نوچه هایش را به دنبال ملک فرستاد تا او را بگیرند و خودش به سمت موسی رفت و حسابی او را کتک زد. نوچه ی دیگر تراب وساطت کرد و موسی را از زیر مشت و لگد تراب بیرون کشید.

ملک به سمت دریا کنار رفته بود و در جنگل آتش روشن کرده بود. نوچه های تراب او را دیده بودند و به تراب خبر دادند.

تراب با موسی و نوچه ی دیگرش به دریا کنار رفتند تا ملک را پیدا کنند.

شب بود و باران تندی میزد. یوسف در قایق پدرش نشسته بود با فانوسی در دست که صدای را شنید که ملک را صدا میزند. به آرامی خودش را پشت بوته ای پنهان کرد تا ببیند ماجرا از چه قرار است.

تراب و نوچه هایش ملک را پیدا کردند و زیر مشت و لگد گرفتند.

ملک گفت :« من هر کاری کردم تنها نبودم. موسی هم با من بوده »

موسی گفت :« دروغ میگوید آقا» و مشتی به شکم ملک زد.

ملک گفت :« موسی به من گفته که یارمحمد را هم تو کشتی و در تور پیچیدی و به دریا انداختی ».

این بار موسی عصبانی شد و چند چاقو در شکم ملک فرو کرد. ملک به زمین افتاد.

تراب و نوچه دیگرش سوار ماشین شدند و آن جا را ترک کردند.

موسی با تن بی جان ملک در زیر باران تنها ماند. سعی کرد او را تکان بدهد اما نتوانست. او را رها کرد و رفت.

یوسف که تمام مدت شاهد این ماجرا بود به سمت ملک رفت و گریه کنان با او حرف زد و فریاد کمک کمک سر داد.

ملک گفت :« عمو جان مثل آدم که زندگی نکردم بگذار مثل آدم بمیرم ».

یوسف گریه کنان رفت تا کمک خبر کند. به رستورانشان رفت و به همه گفت ملک را کشتند.

وارش ، هادی(پسر میرولی ) و جاوید و بقیه افراد به سمت دریا کنار رفتند و با جسد بی جان ملک روبه رو شدند.

مامور ژاندامری آمد و به یوسف گفت که برای ثبت اظهاراتش به ژاندارمری برود.

وارش مخالفت کرد و گفت :« پسر من قاتل که نیست شاهد است».

مامور گفت :« چون شاهد است باید بیاید و بگوید چه دیده است ».

وارش با یوسف به ژاندارمری رفتند و یوسف آنچه دیده بود را به مامور گفت.

دادستار( نماینده ی شهر) به مامور زنگ زد و پرسید آن جا چه خبر است ؟

مامور گفت :« کار تراب بوده است ».

دادستار گفت :« این مردک احمق را فردا به پیش من بفرست و سرو صدای آن جا را نیز خاموش کن ».

مامور به یوسف فهماند که بگوید ملک توسط گراز مورد حمله قرارگرفته است. و بعد از ثبت اظهارتش او را به همراه وارش راهی خانه کرد.

تراب به رستوران وارش رفت و از او درخواست ازدواج کرد اما وارش باز هم جواب رد داد.

یوسف وارد رستوران شده بود و حرفای آن ها را می شنید.

تراب گفت :« وارش چرا جواب رد می دهی. من بیست سال است که به پای تو نشسته ام.دوستت دارم. وضع مالی خوبی ام دارم. چرا جواب رد می دهی؟»
یوسف با کوبیدن یکی از صندلی ها به همدیگر آن ها را متوجه حضور خود کرد و تراب از آن جا خارج شد و رفت.

اتفاقات اخیر یوسف را سخت آشفته و عصبانی کرده بود.به نزد میرولی رفت و از او راجع به مرگ یاراحمد پرسید. اما میرولی چیزی نمی دانست که به درد یوسف بخورد.

میرولی لباسی که از یارمحمد مانده بود را به یوسف داد و گفت : «این لباس یارمحمد است.تو پسرش هستی این را پیش خودت نگه دار».

یوسف در مدرسه هم مدام فکرش مشغول بود و به جاوید گفت : «ملک را گراز پاره نکرد او را کشتند. »

جاوید با تعجب گفت :« کی ملک رو کشت ؟! »

یوسف گفت :« هنوز مطمن نیستم ».

شب هنگام خواب یوسف از جاوید پرسید :« تو راضی هستی تراب با مادرمان ازدواج کند؟»

و خودش در جواب گفت :« اره راضی هستی چون تو دختر تراب را می خواهی. ولی تراب حق ندارد جای آقا جان من بیاید »

جاوید گفت :« چطور بابای تو جای بابای من آمد ».

و رویش را به سمت دیگری کرد و خوابید.

یوسف بلند شد و با پیتی از نفت به سمت کارخانه چوب بری تراب رفت.

تراب را دید که به داخل اتاقک آن جا رفت. یوسف با تعدادی چوب جلوی در اتاق را مسدود کرد تا تراب نتواند در را باز کند. سپس نفت ریخت و با فانوسش آن جا را به آتش کشید و فرار کرد.

خلاصه داستان قسمت دهم سریال وارش

یوسف بعد از به آتش کشیدن کارخانه ی تراب هراسان پیت نفت را به سمتی پرتاب کرد.لنگه کفشش هم از پایش درآمد و در پشت بوته ها پنهان شد.
خیلی زود اهالی با داد و بیداد جمع شدند و مشغول خاموش کردن آتش شدند.یوسف نیز به درون قایق پدرش رفت و آنجا نشست.

در خانه وارش و جاوید از صدای اهالی بیدار شدند. جاوید فانوس را برداشت تا ببیند چه شده است؟ وارش او را منع کرد. و پرسید یوسف کجاست؟ جاوید گفت :« حتما زودتر رفته ببیند آتش سوزی کجاست»
وارش اجازه داد جاوید برود و تاکید کرد یوسف را هم با خودت بیاور.
جاوید به همراه بقیه ی اهالی در حال دویدن به سمت کارخانه بود که لنگه کفش یوسف را دید. فهمید که کار یوسف است. به سمت قایقی که یوسف در آن نشسته بود رفت. یوسف آنجا بود. لنگه کفش را به او داد. و از او پرسید :« تو کارخانه را آتش زدی ؟! یه نفر را کشتی»

یوسف گفت :« نمیخواستم بکشمش. میخواستم بهش ضرر بزنم. ملک را تراب کشت»
جاوید گفت :« تو که گفتی نمیدانم کار کی بوده؟ اصلا ملک به تو چه!؟ »
یوسف گفت :« حالا میدانم کار کی بوده. آقاجان منم تراب کشت. ملک قبل از مرگش گفت که تراب آقاجانم را در دریا غرق کرده »
جاوید که متاثر شده بود گفت :« پاشو بریم خانه. »
یوسف گفت :« من میترسم. من نمیام. اگه بیام منو دستگیر میکنن»
جاوید گفت :« نترس. کسی نمیدونه کار تو بوده. مگه چیزی جا گذاشتی؟ هر کس پرسید حاشا کن »

جاوید و یوسف به سمت خانه رفتند. وارش جلو در منتظر آنها بود‌. بوی نفت را از پیراهن یوسف شنید و نگران شد. پرسید :« جان آقاجانت بگو کار تو بوده!؟ »
یوسف و جاوید انکار کردند و گفتند برای خاموش کردن آتش آنجا رفته بودند.
آن شب گذشت و فردا صبح جاوید و یوسف به سمت کارخانه رفتند تا سرو گوشی آب بدهند. مامور ژاندارمری آنجا بود. شاپور و موسی در حال داد و فریاد بودند که هر کسی اینکار را کرده حقش را کف دستش میگذاریم. مامور گفت :« میدانم کار چه کسی است »

جاوید و یوسف ترسیدند. یوسف گفت :« جاوید من باید بروم. وگرنه دستگیر میشوم.» جاوید سعی کرد مانع از رفتن یوسف شود اما نتوانست. به خانه رفتند و پول و لباس برداشتند. سراسیمه به دنبال تراکتوری که در حال رفتن به شهر بود دویدن. یوسف از جاوید خدافظی کرد و گفت مراقب مامان باش. هنوز چند قدمی دور نشده بود که جاوید گریان یوسف را صدا کرد و گفت که نگران اوست و میخواهد با او برود. یوسف قبول کرد و آن دو با هم راهی تهران شدند.

فردای آن روز اخبار ضد و نقیضی راجع به تراب به گوش میرسید. عده ای میگفتن تراب جزغاله شده و مرده. عده ای میگفتند هنوز زنده است.
وارش که متوجه نبود پسرانش شد از همه سراغ آنها را گرفت و حتی به در خانه ی تراب رفت و از شکوفه سراغ جاوید را گرفت. شکوفه گفت که شنیده است امروز جاوید و یوسف با تراکتور رفته اند.
دوان دوان به سمت خانه ی میرولی رفت و کمک خواست. به همراه میرولی به سمت ژاندارمری رفتند.

مامور ژاندارمری در درجه ی اول گفت خود تراب در هنگام مصرف مواد دستش به پینکیک خورده و آنجا آتش گرفته. اما شاپور و موسی میگفتند پس پیت نفت آنجا چه کار میکرد. و ما از زن ملک شکایت داریم.( زن ملک دو روز قبل با کمک میرولی و گیلانه و پولی که آنها به او دادند راهی اصفهان شده بود)رفتن وارش و میرولی به ژاندارمری و اعلام گم شدن جاوید و یوسف باعث شد مامور از وارش بپرسد:«این پیت نفت را میشناسی!؟» وارش گفت :« پیت نفت ما اینجا چیکار میکند!؟»

مامور گفت :« بچه های تو کارخانه را آتس زده اند و این را در صحنه جرم جا گذاشته اند»
وارش گفت :« شاید کس دیگری پیت نفت ما را دزدید و آن را آنجا انداخته است.»
مامور گفت :« پس بچه های تو چرا فرار کرده اند!؟»
وارش و میرولی آشفته به خانه رفتند و دیدند که پول ها در خانه نیست و جاوید و یوسف آنها را برداشته اند.

مامور ژاندارمری به رستوران وارش رفت و از او خواست بچه هایش را تحویل دهد. گفت :« صد هزار تومن ضرر به کارخانه زده شده. تراب معلوم نیست بمیرد یا زنده بماند.بچه هایت را پیدا کن »
مامور ژاندارمری فردی را نیز فرستاد که پشت سر وارش برود تا ردی از بچه ها پیدا کند.
وارش و میرولی به ترمینال رفتند و بعد از پرس و‌جو کردند متوجه شدند که بچه ها به تهران رفته اند. بعد از خروج آنها از ترمینال مامور مخفی هم وارد ترمینال شد و متوجه محل رفتن آنها شد.

درآنسوی داستان جاوید و یوسف در تهران در حال خوش گذرانی بودند. به سینما میرفتند و با لباس های قهرمانان فیلم ها عکس میگرفتند. همه چیز خوب بود تا روزی که برای تماشای یک معرکه گیری ایستاده بودند. در بین جمعیت فردی جیب یوسف را زد و پول هایشان را دزدید.
پس از دزدیده شدن پولها جاوید گریه کنان به یوسف گفت که میخواهد برگردد. یوسف سعی میکرد جلوی او را بگیرد و به او میگفت :« نگران نباش میرویم سر کار پول در میاوریم. تو دلت برای شکوفه تنگ شده الکی میگی دلت برای مامان تنگ شده»

یوسف و جاوید بی پول و گرسنه در تهران آواره مانده بودند.تصمیم گرفتند کاری پیدا کنند و خرج و مخارج خودسان را تامین کنند. بهترین گزینه برای آنها که سابقه ی کار در رستوران خودشان را داشتند کارگری در رستوران بود.
به در رستورانی رفتند. یوسف از پیش خدمت آنجا پرسید :« آقا شما کارگر نمیخواهید؟» پیش خدمت که پسر جوانی بود با تندی گفت :« برو بابا خدا روزیت را جای دیگه حواله کند.» 

یوسف ناامید نشد و به داخل رستوران رفت و با صاحب رستوران که پشت دخل نشسته بود حرف زد و برای خودش و جاوید کار پیدا کرد. قرار شد آنها تا دو هفته بدون پول کار کنند و فقط صبحانه و ناهار و شام و جای خواب داشته باشند.
یوسف و جاوید با خوشحالی شروع به کار کردند و چون خوب کار میکردند نظر صاحب رستوران را جلب کردند. اما پسر پیش خدمت با حسادتی که داشت مدام در حال آزار و اذیت آنها بود.

شب موقع خواب یوسف و جاوید با هم حرف میزدند. یوسف گفت :« خدا رو شکر. شام و ناهار و جای خواب داریم. پول هم که گرفتیم پس انداز میکنیم برای مادرمان هم میفرستیم. » جاوید گفت :« یعنی تو دیگر نمیخواهی به قاضیان برگردی ؟» یوسف گفت :«نه اگه برگردم دستگیر میشوم. تو هم نمیتوانی برگردی و گرنه دستگیر میشوی.»
پسر پیش خدمت که قدری آن طرف تر خوابیده بود صدای آنها را شنید.
فردای آن روز یوسف و جاوید با انگیزه ی بیشتری مشغول به کار شدند. یکی از مشتریان به یوسف انعام داد. پسر پیش خدمت به دنبال یوسف رفت و میخواست انعام یوسف را بگیرد و تقسیم کند. اما یوسف او را کنار زد و انعام را نداد.

صاحب مغازه یوسف را برای خرید صابون به خیابان فرستاد. در همین حین پیش خدمت به صاحب مغازه حرفای را که شنیده بود گفت. صاحب مغازه سریع پلیس را خبر کرد و جاوید را دستگیر کردند.
در میان همهمه و هیاهوی مشتریان و اهل محل جاوید را بردند. یوسف جاوید را دید که توسط پلیس دستگیر شده و متوجه شد صاحب مغازه او را لو داده است. صابون ها را به شیشه صاحب مغازه زد و فرار کرد. پیش خدمت او را تعقیب کرد و با هم گلاویز شدند. مردم آنها را از هم جدا کردند و پسر رفت.

یوسف که نمیدانست جاوید را کجا برده اند سرگردان در خیابان ها راه میرفت. هوا سرد بود و باران میبارید. به جلوی سینما رفت و از غفلت مرد بیلیط فروش استفاده کرد و وارد سینما شد. آنجا خوابش برد که فیلم تمام شد و بیرونش کردند. شب تا صبح را در خیابان گذراند. صبح جلوی در کافه ای نشسته بود. مرد سیه چرده ای متوجه او شد. و او را به خانه اش برد. در خانه ی مرد یوسف متوجه عکس روی طاقچه شد. عکس یاراحمد و طوبی به همراه پسر نوجوانی بود. مرد گفت :« این عکس من است. سالها پیش »
یوسف گفت :« عکس آقاجان من اینجا چیکار میکند!؟»
مرد گفت :« آقا جان تو!؟ یار احمد!؟ این یار احمد است. این زن هم طوبی خانم است. مادرت! انموقع تو را باردار بود.»

( یوسف تا این لحظه نمیدانست که وارش مادر واقعیش نیست. اینکه فیلم نامه نویس چطور این قضیه را در ذهن مخاطب جا می اندازد که دو پسر به فاصله ی دو ساعت از همدیگر متولد شده اند. و هر دو میداند پدرانشان متفاوت است. اما گمان کرده اند مادرشان یکی است از عجایب فیلم ایرانی است)
آن مرد که نسبت او با یارمحمد مشخص نشد با یوسف حرف میزند و او را قانع میکند که خود را تسلیم پلیس کند.
بنابراین جاوید و یوسف هر دو در دام پلیس می افتند. و هر دو هم در اظهاراتشان آتش زدن کارخانه را به گردن میگیرند. دلیلش را هم نظر داشتن تراب به وارش عنوان میکنند.

از طرفی تراب نیز به هوش می آید‌. میرولی و وارش برای جلب رضایت تراب به بیمارستان میروند. تراب میگوید :« اینکه جا کاری که پسران وارش کرده اند برای همیشه بر صورتم میماند مهم نیست. اما با اینهمه ضرری که از کارخانه کرده ام چکار میکنی؟! » صحبت های میرولی را قطع میکند و رضایت نمیدهد.
پلیس ژاندارمری هم در صحبت های که با یوسف داشت سعی میکند به او بقولاند که ماجرای قتل ملک و یار احمد توسط تراب را پیگیری نکند و..‌‌.

وارش برای آزادی بچه هایش راهی به جز جلب رضایت تراب ندارد. برای اینکار ابتدا شروع به جمع آوری پول کردن. از فروختن رستوران تا گرفتن پول از همسایه ها و.‌‌‌.‌ اما پول انها به صد هزار تومان نمیرسید.
میرولی بازرگانی را میشناخت در که در کار خرید و فروش ماهی تا چایی و….بود. با وارش به نزد او رفتند و امید داشتند که بتوانند ۴۰-۵۰هزار تومان از او قرض کنند. اما آن مرد گفت بیست هزار تومان میتواند پرداخت کند. آن هم در ازای دریافت سفته و پشت نویسی میرولی.
حساب و کتاب آنها برای تامین صد هزار تومان خسارت کارخانه تراب کفایت نمیکرد.بازرگان گفت که بهتر است به پیش دادستار( نماینده شهر) بروند. شاید او بتواند کمکی کند. وارش به همراه میرولی به پیش دادستار رفتند. میرولی خیلی ناراحت بود. و داخل نرفت. وارش چادر سر کرده بود. دادستار بعد از شنیدن حرفای وارش گفت :« ببینمت. پدر سوخته ی تراب هم خوش سلیقه بوده »
وارش گفت :« تو نماینده ی مردم بدبخت و بیچاره ای!؟ تو نماینده شیطانی! تو خود شیطانی» و آنجا را ترک کرد.
سرانجام یک شب وارش به خانه ی تراب رفت تا التماس کند و از او رضایت بگیرد.
زن تراب و تراب در بالا خانه مشغول عوض کردن پانسمان های تراب بودند که وارش وارد شد.تراب که از دیدن وارش شوکه شده بود به همه گفت که آنجا را ترک کنند. زن تراب و بچه هایش که همه چیز را از دست رفته میدیدند با اکراه خارج شدند.
وارش گفت :« تراب تو را به جان شکوفه و شاپور رضایت بده بچه های من از زندان خارج شوند.یک عمر کنیزیت را میکنم. »
تراب گفت :« التماس نکن. من سالها عاشقت بودم. از ۱۳ سالگی عاشقت بودم. آرزو داشتم یکبار بگویی دوستت دارم. ولی نگفتی. کنیزی؟ من سالها خواستم خانم این خانه باشی.بچه هایت را آزاد شده بدان. ولی تو حاضری با این قیافه با من ازدواج کنی!؟ »وارش شوک زده سکوت کرد و چیزی نگفت.
زن و بچه های تراب صدای آنها را میشنیدند.
وارش برای ملاقات کردن پسرانش به همراه میرولی به زندان رفتند‌. اما یوسف برای ملاقات وارش نرفت و به جاوید گفت که سرش درد میکند!
وارش از نیامدن یوسف خیلی ناراحت شد و بی تابی کرد. جاوید برای آنکه مادرش را آرام کند به دروغ گفت :« یوسف را برای بازپرسی برده اند.»
این حرف وارش را آشفته تر کرد و به پلیس آنجا التماس میکرد که یوسف را بیاورند. پلیس گفت :« پسرت خودش نیامده.ما بهش گفتیم.»وارش مبهوت رو به یوسف کرد و پرسید :« یوسف چرا نیامده ؟ راستش را بگو »
جاوید گفت :« یک چیزهای شنیده. رو به میرولی کرد و گفت : شما سرگزی را میشناسید؟ » «میرولی گفت : اره. یوسف او را کجا دیده ؟» «جاوید گفت : در تهران دیده است. همه چیز را فهمیده‌. چرا بهش دروغ گفتید؟»
در همین حین در زندان یوسف کلافه و غمگین رو تخت نشسته بود. یکی از هم سلولی هایش به پیش او رفت و گفت :« من از بچگی بی پدر بزرگ شدم. دلم به بوی پیرهن ننه م خوش بوده. برو ببینیش. اگه مادرم نداشتی چطوری زندگی میکردی!؟ »
یوسف بلند شد و رفت تا وارش را ببیند.در ابتدا از نگاه به وارش خودداریی میکرد اما میرولی با او حرف زد و او را قانع کرد که وارش برای او خیلی زحمت کشیده است.

وارش در نهایت تصمیم گرفت به پیشنهاد تراب تن در دهد.به پیش تراب رفت و گفت :« پیشنهادت را قبول میکنم. امروز تو بچه هایم را آزاد کنی فردا عقد میکنیم. میدانی که من از تو مرد ترم و سر حرفم میمانم. »
تراب رضایت داد و وارش به عقد تراب در آمد. جشن عر‌وسی مفصلی ترتیب داده شد و چندین طبق سینی رو سر زنان چیده بودند. و آواز و رقص در حیاط تراب برپا بود. دیگ های رو آتش گذاشته بودند و تدارک غذای مفصلی دیده بودند.

موسی( برادر زن تراب که خواهر تراب همسر اوست) با عصبانیت و چشمان پر از اشک به عروسی آمد. بعد به دنبال خواهرش گشت که در اتاقک کوچکی نشسته بود و زانوی غم به بغل گرفته بود. به خواهرش گفت :« به خدا قسم اگه روی خواهرش زن نگیرم از سگ کمترم » زن تراب چشمان نا امید و غمگینش را به او دوخت و چیزی نگفت.
در این سمت یوسف که از ازدواج وارش سخت آشفته بود به ژاندارمری رفت و با ماموری که او را قانع کرده بود اگر قضیه ی قتل یاراحمد و ملک را لو ندهد رضایت تراب را میگیرد دعوا کرد. مامور او را کتک زد و گفت :« هیچ کس حرف تو را باور نمیکند »
شبی که فردایش عروسی وارش بود یوسف ناپدید شد و هر جا دنبالش گشتن پیدایش نشد.

پنج سال از جنگ میگذرد. جاوید هنوز در جهبه به سر میبرد‌. و گاه به گاه برای مادرش،یوسف و شکوفه نامه مینویسد. اما نامه های جاوید به دست شکوفه نمیرسد‌. شکوفه کاملا بی اطلاع است که جاوید برای او نامه مینویسد‌.یک روز که وارش برای گرفتن فشار خون به درمانگاه مراجعه میکند میگوید که :«نگران جاوید است. مدتی است از جاوید خبری نیست. به تو(شکوفه) نامه ای نداده است ؟» شکوفه میگوید :« من ازش خبری ندارم‌.» وارش میگوید :« همین ۸ ماه پیش گفت که هر وقت برای من نامه مینویسد برای تو هم مینویسد‌.(بعد به حالت شوخی و طعنه میگوید) ولی تو افاده داری جواب پسر من را نمیدی.»شکوفه به فکر فرو میرود که نامه ها کجاست و چرا به دست او نرسیده. شب که شاپور به خانه می آید از او میپرسد‌. اما شاپور اظهار بی اطلاعی میکند. شکوفه قبول نمیکند. فردای آن روز به کارخانه چوب بری میرود و گاوصندوق شاپور را میگردد.شاپور میگوید :« چرا باید اینجا نامه بفرستد؟ شاید فرستاده درمانگاه.» شکوفه به درمانگاه میرود.از منشی میپرسد :«نامه ای برای من نیامده است؟»منشی پاسخ منفی میدهد. شکوفه با عصبانیت کلید اتاق دکتر خضوعی را از منشی میگیرد. و نامه های جاوید را در قفسه کتابهای دکتر پیدا میکند. آنها را برمیدارد. به دریا میرود و با اشک شروع به خواندن آنها میکند.
سپس به بیمارستان میرود و به دکتر خضوعی میگوید :« خیلی کار اشتباهی کردید که نامه های من را پنهان کردید. خیلی…» دکتر خضوعی میگوید :« صبر کنید توضیح میدهم » اما شکوفه میرود و به حرف او گوش نمیدهد.یوسف با شیوا مدام بحث دارند. شیوا میخواهد به تهران برود. و میگوید که در شمال امکانات برای رشد و پیشرفت او کم است. اما یوسف میگوید :« جاوید هنوز نیامده است. مادرم تنهاست. نمیتوانم او را رها کنم.» پدر شیوا هم مدام یوسف را تحت فشار میگذارد. کارخانه ساخته شده و رونق خوبی دارد. اما پدر شیوا مدام آیه یاس میخواند و میگوید :« ده درصد فروش کم شده!!! » یوسف میگوید :« شرایط جنگ است طبیعی است.بگذارید جاوید بیاید برای زندگی به تهران میروم.»پدر شیوا حرفای کنایه دار میزند. جوری که انگار جاوید شهید شده است و بر نخواهد گشت. در این بین فقط به فروش کلوچه و توسعه کارش فکر میکند. مانند شیوا که فقط به فروش تابلو هایش فکر میکند.یوسف برای پیدا کردن جاوید به تهران میرود‌. سه روز بیمارستان های مختلف را میگردد. پدر شیوا به او زنگ میزند و میگوید :« به دنبال پیدا کردن یک آپارتمانم باش. به فکر شیوا نیستی. مدام به فکر مادر و برادرت هستی. به فکر پیدا کردن یک دفتر فروش برای کلوچه ها در تهران باش. پول پیش آپارتمانم من میدهم.»در همین حین مادر شیوا میگوید :« عه نمیخواهد تو پول بدی پرروش کردی.» یوسف صدای مادر شیوا را میشنود. خشم خود را فرو میخورد و میگوید:« من محتاج پول پیش نیستم. جاوید را پیدا کنم چشم. دنبال آپارتمان هستم.»
جاوید بلاخره در یک بیمارستان پیدا میشود. در حالیکه یک پایش را از دست داده است. یوسف و جاوید همدیگر را در آغوش میگیرند. جاوید را به قاضیان میبرند‌. همه برای ورود جاوید آمده اند‌. شاپور دور تر ایستاده و نگاه میکند. دکتر خضوعی هم آنجاست و با دیدن شکوفه که پیش جاوید ایستاده میرود. وارش گریه کنان جاوید را در آغوش میگیرد.

خلاصه داستان قسمت بیست و چهارم سریال وارش

دکتر خضوعی ناامیدانه سکوت میکند. جاوید به فکر ازدواج است. یوسف به او میگوید که سهمش از پلوکبابی را به او خواهد داد.الان پولش چند برابر شده میتواند با آن خانه بخرد. اما جاوید میگوید سهمش را به یوسف بخشیده و چیزی نمیخواهد. اما یوسف همچنان اصرار دارد که برای ازدواج به پول فکر نکن.جاوید به بیمارستان میرود تا شکوفه پانسمان پایش را عوض کند‌. دکتر خضوعی هم در حال جمع کردن وسایلش است. با دیدن جاوید شکوفه را صدا میزند تا از او خداحافظی کند‌. همچنین بابت ندادن نامه ها از او معذرت خواهی کرد. جاوید متوجه عذر خواهی دکتر شد.اما وقتی علتش را از شکوفه پرسید شکوفه گفت :« چیز مهمی نیست.» شاپور که میخواهد به هر طریق جاوید را از میدان خارج کند به پیش جاوید میرود و به او میگوید:« شکوفه از روی ترحم میخواهد با تو ازدواج کند. و بعد از ازدواج پشیمان خواهد شد. شاید قبلا عاشق تو بود‌. ولی الان تو یک پا داری. وضعیت فرق کرده.»حرفای شاپور مانند پوتک به سر جاوید فرود می آید. جاوید تصمیم میگیرد از زندگی شکوفه خارج شود. شکوفه با دسته گلی در دست جلوی محل کار جاوید ایستاده است. جاوید با دیدن شکوفه دوباره سوار تاکسی میشود و میرود. شکوفه مات و مبهوت میماند.یوسف و وارش متوجه ی ناراحتی جاوید میشوند. یوسف از زبان جاوید بیرون میکشد که علت ناراحتیش چیست.و به همین خاطر پیش شکوفه میرود و موضوع را با او در میان میگذارد. شکوفه که از حرفهای یوسف متعجب است میگوید :« من کاری نکردم که جاوید همچین حسی داشته باشد.اصلا نمیدانم این حرفا از کجا آمده است. من خودم با او حرف میزنم.» شکوفه به خانه ی وارش میرود.و به جاوید میگوید :« آمده ام جلوی مادرت با تو حرف بزنم….» حرفهای شکوفه در جاوید اثر نمیکند. جاوید میگوید :« در برابر دکتر خضوعی من به چشم نمی آیم. چرا ازت معذرت خواهی کرد؟» شکوفه میگوید :« چون نامه های که تو مینوشتی را از من پنهان میکرد. من اصلا نامه ای به دستم نمیرسید که بخواهم جواب بدهم.»

جاوید میگوید :« ببین پس یه چیزی بوده.» شکوفه از این حرف به شدت خشمگین شد و به جاوید گفت :« تو لیاقت اینهمه سال چشم انتظاری را نداشتی. پانزده سال است حداقل من را میشناسی….» جاوید به داخل اتاقش میرود و شکوفه گریان و مبهوت نگاه میکند. وارش او را در آغوش میگیرد و میگوید :« برای دلت شکسته ات بمیرم دختر جان »
شکوفه به خانه می آید و به شاپور میگوید که تصمیمش را گرفته.و با او به تهران می آید.شاپور خیلی زود کارهای اسباب کشی را انجام میدهد. وارش و یوسف بلاخره از زبان جاوید بیرون میکشند که چه کسی به او گفته شکوفه احساس ترحم نسبت به او دارد.

وارش به خانه ی شکوفه میرود. و با شاپور دعوا میکند که چرا از زبان شکوفه به جاوید این حرف را زده. و در آخر به شکوفه میگوید :« مادرت قبل از فوتش تو را به من سپرد. من هم آمدم اینجا که حقیقت را برایت روشن کنم. تا آن دنیا نگی چرا به من نگفتی. » وارش بعد از ترک خانه ی شکوفه با عصبانیت به لب دریا میرود. جاوید آنجا ایستاده است. وارش او را نهیب میزند و میگوید :« ترسو نباش. روی همین یک پا زندگی کن. مردی که یک زن را نتواند نگه دارد ترسو است.» شکوفه و شاپور در حال رفتن به تهران هستند که جاوید وسط جاده می ایستد و جلوی حرکت ماشین آنها را میگیرد. شکوفه اشکهایش را پاک میکند و ار ماشین پیاده میشود و رو به روی جاوید می ایستد.

داستان به چند سال بعد میرود. شیوا و یوسف به تهران آمده اند. اما وضعیت رابطه ی آنها تغییری نکرده است. یوسف اکثر شبها در کارخانه میماند. یک دختر به نام شیرین دارند که ۵ ساله است. شیوا تمام وقتش به نقاشی و نمایشگاه میگذرد. برای شیرین پرستار گرفته اند‌.و خود شیوا رسیدگی لازم را ندارد.یوسف سعی میکند با شهربازی بردن شیرین برایش وقت بگذارد و اما شیوا روش تربیتی خشکی در پیش گرفته است.
شیوا نمایشگاه نقاشی ترتیب داده است. یوسف با دسته گلی به نمایشگاه میرود. اما شیوا غر میزند که چرا دیر آمدی. شاپور هم به دعوت پدر شیوا در نمایشگاه است. یوسف از دیدن شاپور عصبانی میشود.به طرف او میرود و به یکی از تابلو ها برخورد میکند.تابلو می افتد. یوسف سعی میکند آن را درست کند.اما آن را وارونه میگذارد.شیوا و پدر و مادرش به سمت یوسف می آیند. شیوا غرغر کنان میگوید :« چیکار میکنی؟ دیر امدی داری گند کاری هم میکنی؟» یوسف عصبی میشود و میگوید:« میخواستی زیرش را امضا کنی تا من بفهمم سر و تهش کجاست»
پدر شیوا با لحن تمسخرآمیز جلوی شاپور به یوسف میگوید:«میبینم که باز گندکاری کردی…» یوسف عصبانی میشود و نمایشگاه را ترک میکند.
شب در خانه پدر شیوا به همسرش میگوید:« یوسف چه گناهی کرده مگه؟ من و تو مگر میفهمیم شیوا چه میکشد؟ من فکر میکنم خود شیوا هم نمی داند چی میکشد!»یوسف برای شرکت به دنبال حسابدار میگردد. سرگزی( همان مردی که وقتی یوسف کارخانه ی تراب را به آتش کشیده بود و به تهران فرار کرد به او کمک کرد. و از دوستان یاراحمد بود.) را که به شدت دنبال کار است استخدام میکند.سرگزی از عکس یاراحمد که روی میز است یوسف را میشناسد و همدیگر را در آغوش میگیرند.
کارخانه ی کلوچه پزی دچار آتش سوزی میشود. و خسارت سنگین صد میلیونی میبیند. یوسف و پدر شیوا به شدت ناراحت و عصبانی هستند. علت آتش سوزی اتصالی سیم برق عنوان شد.جاوید که در دیوان محاسبات کار میکند سعی میکند بتواند برای یوسف یک وام شصت میلیونی فراهم کند تا دوباره کارخانه راه بیفتد.اما یوسف میگوید:« شصت میلیون کم است.کارخانه صد میلیون خسارت دیده است.»

جاوید و شکوفه با هم ازدواج کردند.و یک پسر سه ساله دارند.یوسف شب به منزل وارش میرود‌. شکوفه شام آماده کرده. جو خانه ی وارش برخلاف زندگی یوسف گرم و صمیمانه است. رابطه ی شکوفه و جاوید پر از عشق و فداکاری است.یوسف میگوید :« من هر وقت اینجا می آیم احساس امنیت میکنم.» شاپور به پیش پدر شیوا میرود و به او میگوید :« کارخانه را بفروش. و بیا در کار دلار. » پدر شیوا اول قبول نمیکند و میگوید :« دلم نمی آید. برای کارخانه زحمت کشیده ام.» اما بعد قانع میشود و به یوسف زنگ میزند. از یوسف میخواهد که خودش را به تهران برساند.

شیوا دعوت نامه ای برای یک نمایشگاه خارج از کشور دریافت میکند که یکماه طول میکشد. مادر شیوا میگوید :« بچه را هم ببر. از آن طرفم برو آلمان. بعدم درخواست طلاق بده از یوسف » شیوا که از این حرف شوکه شده میگوید :« مامان شما دیوانه ای! خودت چرا نمیروی؟» مادرش میگوید :« شوهرت یه کارخانه داشت که سوخت رفت. چیزی ندارد دیگر. منم تو بروی پشت سرت می آیم. بابات هم ایران بماند خرج ما را بدهد.» شیوا که گویی از این پیشنهاد بدش نیامده میگوید :« به این راحتی نیست. بدون اجازه یوسف نمیتوانم بچه را ببرم»

خلاصه داستان قسمت بیست و ششم سریال وارش

شیرین میگوید :« نه مامان شیوا میخواهد طلاق بگیرد.» یوسف ساکت میشود و میگوید :« طلاق چیز بدی است که باعث میشود آدمها از همدیگر جدا شوند. تو بخواب عزیزم بقیه قصه را فردا شب برایت میگویم.» فردا صبح سر صبحانه یوسف به شیوا میگوید :« اجازه نمیدهد شیرین با او به ایتالیا بیاید.» شیوا عصبانی میشود. به مادرش میگوید. مادر شیوا میگوید :« برو آنجا پناهنده سیاسی شو. پول میدهیم بچه را قاچاقی از مرز رد میکنیم.خانم بهاری هم با شیرین میفرستیم. پنجاه هزار تومن بهش بدهیم مست میشود.» شیوا قبول نمیکند و به مادرش میگوید :« همش تقصیر شما بود که من با یوسف ازدواج کردم. اگه سراغ وارش نرفته بودی و انقدر یوسف را تحقیر نکرده بودی من از لج شما با یوسف ازدواج نمیکردم.» شیوا کم کم قانع میشود.پدر شیوا به یوسف میگوید که میخواهد سهمش را از کارخانه خارج کند. یوسف میگوید:« خانوادگی تصمیم به قطع ارتباط گرفتین دیگه! کاری و خانوادگی.» پدر شیوا میگوید:« چی؟ خانوادگی ؟» یوسف میگوید :« بله. ایتالیا رفتن شیوا الکی است. میخواهد از من طلاق بگیرد.» پدر شیوا ناراحت و عصبی میگوید:« شیوا غلط کرده!»
شب در خانه پدر شیوا رو به همسرش میگوید:« به چی فکر میکنی؟ قضیه ایتالیا رفتن شیوا چیه ؟» مادر شیوا از موضوع طلاق اظهار بی اطلاعی میکند. همچنین شروع به کشیدن خط و نشان برای شوهرش میکند و میگوید:« یا وام یوسف را ازش بگیر یا زندگی را برایت جهنم میکنم.» پدر شیوا میگوید :« نه که الان زندگی برایم بهشت است!!! کی اینکار را میکند که یوسف بکند!»شاپور مدام زیر گوش پدر شیوا راجع به دلار حرف میزند.و به او میگوید :« سهمت را از کارخانه بکش بیرون. سود در صرافی های چهارراه استامبول است.» پدر شیوا حاضر نمیشود شراکتش را با یوسف بهم بزند. اما تصمیم میگیرد وامی که جاوید برای بازسازی کارخانه تهیه کرده را از یوسف بگیرد و با آن دلار بخرد. تا ضررو زیان کارخانه را نیز جبران کند. یوسف ابتدا قبول نمیکند و میگوید :« دیوان محاسبات یقه ی من را میگیرد.» پدر شیوا میگوید :« پنجاه و هفت میلیون میخواهی وام بگیری. پنجاه میلیونش را به من بده. هفت میلیونش هم در و دیوار کارخانه را درست کن.»

میربابا سرگزی(حسابدار جدید شرکت و دوست قدیمی یاراحمد) متوجه شب ماندن یوسف در کارخانه میشود.برایش از خانه غذا می آورد. و به خانه اش دعوتش میکند. یوسف و میربابا رابطه ی گرم و صمیمانه ای با یکدیگر دارند. میربابا به یوسف میگوید که :« من به این خرید دلار خوش بین نیستم. ازش چک بگیر.»
میربابا یوسف را به خانه دعوت میکند. دختر میربابا که معلم مهدکودک است با یوسف سر صحبت را باز میکند. و موقع رفتن یوسف عروسکی به او میدهد که به شیرین بدهد. همچنین به یوسف میگوید که شیرین را به مهدکودک آنها ببرد به شیرین خیلی خوش خواهد گذشت.

یوسف عروسکی را که نوبر( دختر میربابا سرگزی) به او داده بود در اتاق شیرین گذاشت. صبح که شیرین بیدار شد از دیدن عروسک به وجد آمد و خوشحال شد.در حال بازی با عروسک بود که شیوا وارد اتاق شد و عروسک را دید. آن را به سطل زباله انداخت و گفت :« این چیه دستته مامان! کثیفه. میکروب داره» سر صبحانه یوسف از شیرین پرسید :« شنیدم یه دوست جدید پیدا کردی.»شیرین گفت :« مامان انداختش سطل آشغال.» اینکار باعث اعتراض یوسف شد.شیوا گفت :« چیه باز ویژگی لمپنیت بروز کرده.» یوسف گفت :« آره من لمپن هستم. راه باز جاده دراز.» شیوا چمدانش را جمع کرد و رفت.شیوا عازم فرانسه شد. یوسف و پدر و مادر و شیرین به فرودگاه رفتن و شیوا را بدرقه کردن. خانم بهاری(پرستار شیرین )به خاطر اخلاق تندی که داشت باعث میشد شیرین با او کنار نیاید.یوسف شیرین را به مهد کودک برد. شیرین با نوبر رابطه ی صمیمانه ای برقرار کرد. رفتن به مهد کودک باعث شده بود که شیرین سرحال تر و شاد تر شود.یوسف به پدر شیوا گفت تمام وام را به او میدهد. به شرطی که در عوضش به او چک بدهد. پدر شیوا گفت :« یعنی به من اعتماد نداری؟» یوسف گفت :« من به شما اعتماد دارم‌.ولی بازار ارز دست من و شما نیست که.»پدر شیوا موافقت کرد و در ازای پرداخت چک وام را از یوسف گرفت و با کمک شاپور دلار خرید. از قضا سود خوبی هم کرد. و چند روز بعد با چند کارتن شیرینی به دفتر یوسف رفت. یوسف پرسید :« چه خبره؟ عروسیه؟» پدر شیوا گفت :« بله عروسیه من و تو. دلار کشید بالا.میخواهم تا سه ماه آینده نبض بازار را در دست بگیرم و قیمت دلار را مشخص کنم.»هر دو شادمان شیرینی خوردند.

مادر شیوا به پیش شاپور رفت. شاپور برای خروج شیرین پیشنهاد داد که با کمک یکی از دوستانش که جعل سند انجام میدهد شیرین را در پاسورت یک خانواده ی دیگر کنند. و شبانه از ایران خارج کنند. مادر شیوا قبول کرد.
مادر شیوا خانم بهاری را مامور کرده بود که آمد و رفت یوسف را به او گزارش دهد. دخالت های خانم بهاری باعث شد یوسف او را اخراج کند.
با اخراج خانم بهاری ثریا(مادر شیوا) جار و جنجال به پا کرد. پدر شیوا از یوسف پرسید :« چرا خانم بهاری را اخراج کردی ؟ » یوسف گفت :« چون پاش رو از گلیمش دراز تر کرده بود. تا موقع برگشتن شیوا شیرین را به مهد کودک میبرم.»
جاوید به یوسف زنگ زد و گفت که وارش حال و روز خوبی ندارد و بیمار است.

ولی قبول نمیکند که به تهران بیاید. یوسف برای رفتن به شمال مجبور شد به خانه ی میربابا برود و شیرین را پیش آنها به امانت بگذارد.
یوسف به شمال رفت. جاوید گفت :« هر کاری میکنیم قبول نمیکند بیاید تهران دکتر.» یوسف گفت :« خودم کول میکنم و میبرمش.» شکوفه گفت :« وارش جان بیا در اتاق برایت جا انداختم.» یوسف شب تلفنی برای شیرین قصه تعریف میکرد. شیرین سرش را روی پای نوبر گذاشته بود و به خواب رفت. یوسف گوشی را قطع کرد. و به بالکن رفت. صدای جاوید و شکوفه را میشنید که در حال شست و شوی پای قطع شده ی جاوید هستن. و صدای خنده و شوخی آنها را میشنید.

خلاصه داستان قسمت بیست و هشتم سریال وارش

یوسف وارش را به تهران می آورد. وارش روماتیسم دارد. پیشرفت بیماری باعث شده به سمت قلبش شیوع پیدا کند. دکتر به یوسف میگوید که وارش باید تحت مراقبت باشد. وارش به یوسف میگوید که شیرینی تهیه کند و با هم به خانه ی پدر زن یوسف بروند‌. یوسف میگوید :« من دلم با این ثریا صاف نمیشود‌. نمیدانم چرا.» اما به اصرار وارش با هم میروند. جو خانه به شدت سنگین است. ثریا عبوس و ساکت نشسته است. به وارش احساس شرمندگی و خجالت دست داده است. آرام به یوسف میگوید:« ده دقیقه دیگر برویم.‌» پدر شیوا که از جو سنگین خانه ناراحت است سعی میکند شرایط را عوض کند. شیرین را بغل میکند و میگوید:« کدام مادر بزرگت را بیشتر دوست داری؟»

شیرین میگوید :« هر دو را.» پدر بزرگ میگوید:« ولی باید یکی را انتخاب کنی.»شیرین میگوید :« شما را» همه میخندند و پدر بزرگ میگوید :« اینم فهمیده که کلاه ما پشمی نداره.»شاپور زنگ میزند و قرار و مدار دزدیدن شیرین از مهد و بردن او به فرودگاه را با ثریا هماهنگ میکند.
وارش به یوسف میگوید که تحمل تهران را ندارد.و میخواهد به قاضیان برگردد. یوسف وارش را سوار بر ماشین میکند تا برود.شیرین را نیز به مهد میسپارد. ثریا و راننده ای که اجیر کرده است بیرون مهد در ماشین نشسته اند و شیرین را زیر نظر دارند. از غفلت نگهبان مهد استفاده میکنند و شیرین را می دزدند. نوبر چند دقیقه بعد متوجه غیبت شیرین میشود و به یوسف اطلاع میدهد.

یوسف به اولین کسی که شک میکند ثریا است. به خانه ی آنها میرود و دنبال شیرین میگردد. اما ثریا انکار میکند. و با جارو جنجال سعی در بیگناه نشان دادن خود میکند.اما ناگهان از دهانش میپرد و میگوید :« الان میروم اون مهد رو روی سرشون خراب میکنم.» یوسف میپرسد :« مگه میدانی مهد کجاست ؟» ثریا که دست و پای خود را گم کرده میگوید :« نه من چمیدانم. گفتم با تو بروم.» یوسف میگوید :« من مهد نمیروم. دارم میرم کلانتری از تو شکایت کنم.» یوسف در کلانتری از ثریا شکایت میکند. نوبر و مدیر مهد نیز گریان و ناراحت حضور دارند. شب یوسف ناراحت در اتاق شیرین نشسته است. ناگهان فکری مثل برق از ذهنش میگذرد.

سریع به کلانتری میرود و میگوید :« من حدس میزنم که شیرین را امشب به فرانسه میبرند. لطفا پرواز ها را چک کنید.» پلیس به همراه یوسف به فرودگاه میروند. خانواده ای که قرار بود شیرین را به فرانسه ببرند در لحظات آخر او را در فرودگاه رها میکنند. و پلیس شیرین را پیدا میکند. شیرین به علت خوردن قرص خواب آور بیهوش است و یوسف او را به بیمارستان میبرد.
فردای آن روز پدر و مادر شیوا در حال جر و بحث به خانه ی یوسف میروند. پدر شیوا کلافه و عصبی به زنش میگوید :« اخه این چه کاری بود کردی؟ خراب کردی. میدونی جرم آدم روبایی چیه؟» ثریا میگوید :« من مادر بزرگشم » پدر شیوا میگوید :« مادر بزرگش باشی.

بدون اجازه ی پدر حتی مادرش هم نمیتواند بچه را جای ببرد.» یوسف در خانه را به روی آنها باز نمیکند اما در کلانتری از شکایتش صرف نظر میکند. پدر شیوا به یوسف میگوید :« میدانستم کینه به دل نمیگیری. جز اینم ازت انتظار نداشتم‌ ممنونم.» یوسف برای مهد کودک تاب و سرسره و الاکلنگ میخرد. و نوبر و مدیر مدرسه خیلی خوشحال میشوند.جشن تولد شیرین در مهد کودک برگزار میشود و از یوسف هم به پاس خرید وسایل برای مهد دعوت میشود.

بعد از آن نیز شیرین و نوبر و یوسف با هم به خیابان میروند تا برای شیرین کادو بخرند. نوبر برای شیرین یک دفترچه خاطرات میخرد و صفحه ی اول آن را مینویسد :« برای شیرین عزیزم تا خاطرات روزهای قشنگش را بنویسد. یکی بود یکی نبود..‌.» در راه پسرک گل فروشی از یوسف میخواهد گل بخرد. شیرین از پدرش میخواهد برایش شاخه ای گل بخرد. یوسف یک شاخه گل میخرد و شیرین آن را به نوبر میدهد.نگاه یوسف و نوبر به همدیگر گره میخورد.
یوسف نوبر را به خانه میرساند و از آنها تشکر میکند.
شیوا از سفر برمیگردد.چمدان هایش را از فرودگاه میگیرد.