کیمیا یزدیان طهرانی، متولد تهران، فوق لیسانس مهندسی پزشکی، پانزده سال به صورت حرفه ای ورزش می کند و از سیزده سالگی در تیم ملی بوده است، با کیمیا یزدیان طهرانی گفتگویی کوتاه داشته ایم که با هم می خوانیم.
چرا از اینهمه ورزش سراغ بسکتبال رفته اید؟
من تمام رشته های ورزشی را امتحان کرده ام و فهمیدم در بسکتبال خیلی حال من بهتر است.
سختی ها و شیرینی های این رشته مخصوصا در ایران چیست؟
فکر می کنم سختی، تلخی و شیرینی همه ورزشها شبیه هم باشد، بعضی وقتها بازیکن انتخاب می شود یا نمی شود، آسیب می بیند یا نمی بیند، رقابت بین بازیکن ها به نظر من خیلی شیرین است، اینکه همیشه باید بجنگید و بهترین باشید تا انتخاب بشوید و در سطحی که دوست دارید فعالیت کنید.
تدریس هم می کنید، خانمها چقدر علاقه مند به این رشته هستند و خروجی این کلاسها چقدر امیدوار کننده است؟
بله مربیگری می کنم و خانم ها خیلی بسکتبال را دوست دارند، اینکه اگر ببینم کسانی وسع مالی شان نمی رسد که در کلاس ما شرکت کنند حتما شرایطی را فراهم می کنم که خصوصی بیایند بگویند و کلاسها را شرکت کنند، نمی گذارم به خاطر هزینه کسی کلاسها را از دست بدهد، دوست دارم شما هم در مجله خودتان بنویسید که هر کسی دوست داشته باشد من به او کمک می کنم.
چرا شماره ده را انتخاب کرده اید؟
شماره ده به من قدرتی می دهد که آن قدرت به من حس خوبی می دهد، بالاخره هر شماره به هر کسی یک حس خوب می دهد، من عاشق شماره ده هستم.
به هنر هم علاقه مند هستید؟
کتاب زیاد می خوانم، موسیقی خیلی دوست دارم، گاهی اوقات نقاشی می کنم، فیلم می بینم، اینها را در برنامه خودم دارم ولی آنقدر شلوغ هستم و شاگرد دارم که نمی رسم هنر دیگری را هم دنبال کنم.
هیجان انگیزترین اتفاق در یک بازی بسکتبال چه می تواند باشد؟
اینکه بازی به اوورتایم می رود و دو تیم مساوی می کنند خیلی لحظه هیجان انگیزی است.
رویایی که به آن دست پیدا خواهید کرد؟
اینکه در «یورولیگ» بازی کنم.
یک آرزوی ورزشی و یک آرزوی غیر ورزشی!
اینکه به بالاترین سطح برسم و بتوانم به تیم ملی ایران کمک کنم و غیر ورزشی اینکه فقط سلامتی و آرامش، دو چیزی که خیلی زیاد می شنویم و خیلی اساسی هستند و اگر هر کدام نباشند سیستم آدم به هم می ریزد.
باشکوه ترین لحظه زندگی ورزشی شما تا امروز چه زمانی بوده است؟
موقعی که در مسابقات جهانی دانشجویان سه نفره برای اولین بار یک ورزش تیمی توانست مقام سوم را کسب کند، این خفن ترین لحظه زندگی من بوده است.
سطح بازی های دختران ایرانی نسبت به سایر کشورها مخصوصا تیم های آسیایی کجاست؟
سطح ما فقط با بازی کردن مشخص می شود، تورنمنت های کمی برای ما می گذارند و نمی توانیم بگوییم سطح ما کجاست ولی اگر تورنمت ها ادامه داشته باشد می توانیم در آسیا حرفی برای گفتن داشته باشیم.
آیا خوابهای بسکتبالی می بینید؟
نه اصلا خوابهای بسکتی نمی بینم! خیلی سوالتان برای من عجیب بود، نمی دانم چرا تا حالا زیاد خواب ندیده ام.
یک نکته جالب از خودتان برای مخاطبان ما ؟
نسبت به بعضی آدمها فوبیا دارم!
اتفاقی افتاده که دوست نداشته باشید چهره مشهوری باشید؟
کلا اینکه بخواهم خودم را معروف و مشهور کنم نیستم، اگر در اینستاگرام فعالیت دارم به این خاطر است که من را سرگرم و حال من را خوب می کند.
چند شخصیت که دوست دارید از نزدیک ببینید.
مایکل جردن، فردی که در گروه کوئین خواننده بود، بازیکن های بزرگ بسکتبال و کریستیانو رونالدو را هم دوست دارم ببینم.
سه چیز که به جزیره تنهایی خودتان می برید؟
کتاب، وای فای و گوشی می برم.
اگر دوباره متولد می شدید دوست داشتید در کجا و با چه شغلی متولد می شدید؟
اگر دوباره متولد می شدم دوست داشتم در ایران ولی با شرایط بهتر متولد می شدم ولی اگر قرار بود شرایط همینطوری باشد دوست داشتم در امریکا متولد می شدم تا راحت بتوانم بسکتبال را با تمام امکانات به پیش ببرم.
از آنچه که امروز هستید راضی هستید؟
بله خیلی راضی هستم، خدا را شکر می کنم ولی دوست دارم خیلی جای بهتری باشم، کلا آدمی هستم که میل به زیاده خواهی دارم، هر چه داشته باشم باز بیشتر می خواهم.
حرف پایانی برای مخاطبان مجله کولاک؟
حرف من برای مخاطبان شما این است که ورزش خیلی به زندگی آنها می تواند کمک کند، می توانند در کلاسهای ما با هزینه خوب شرکت کنند و اگر نمی توانند خیلی هزینه کنند من می توانم به آنها کمک بکنم، علاقه مندان این ورزش می توانند به اینستاگرام من دایرکت بدهند: kimiyayaz
گفتگو: عباسعلی اسکتی
دریافت لینک کوتاه این نوشته:
|
کپی شد! |
